Κατά της βαρύτητας

Κατά της βαρύτητας  

Σε ψάχνω

            κι αδιαφορώ αν θα σε βρω

Για μένα μετράει

                     το πρώτο πρώτο βήμα

που σπάει την ακινησία του νου

Το βήμα που περιφρονεί

                                    την ευστάθεια

του αρχέγονου τετράποδου

και με στήνει μετάρσιο 

                           στα δύο μου πόδια

Σε ψάχνω

              κι αδιαφορώ αν θα σε βρω

γιατί αυτό που μετράει για μένα

είναι η λασπουριά που φέρνει

                                           ο ποταμός

να πλάθω με τον πηλό της, ιστορία

Σε ψάχνω

            κι αδιαφορώ αν θα σε βρω

γιατί μου αρκεί η χάρις

                               να απογειώνομαι

         περιφρονώντας τη βαρύτητα

καθώς θεώνομαι πίνοντας το φως

                                    του φεγγαριού

γουλιά γουλιά τα βράδια

Σε ψάχνω

            κι αδιαφορώ αν θα σε βρω

γιατί ολόγυμνος μέσα κι έξω

                                           αφήνομαι

στον πόθο

         του μακρινού και ανεξήγητου

Σε ψάχνω και πάντα θα σε ψάχνω

γιατί όσο σε ψάχνω σε ψηλαφώ  

                             κι ας μη σε βρίσκω

Μου αρκεί που θάλλει

άκτιστο το μυστικό

                                 της πυρπόλησης

των άστρων που φλεγόμενα

                                               φωτίζουν

συμπαντικές διαδρομές

                                          αιωνιότητας  

Σε ψάχνω και πάντα θα σε ψάχνω

εκεί που συντρίβεται

                                  το πρόσωπό μου

                           στο αμόνι του χρέους

όπως τον παλιό καιρό

της αμαρτίας

                         που την είπανε αγάπη

Μου αρκεί που βρίσκω

                             του παλιούς ανέμους

να φουσκώνουν τα πανιά μου

Το ταξίδι υπάρχει ακόμα γι’ αυτό

     σε ψάχνω και πάντα θα σε ψάχνω

βαθιά στα μυστικά περάσματα

                                             των βράχων

στους κίτρινους κάμπους και

                    στις πληγές των δέντρων

στα ροζιασμένα μπράτσα και

       τη σιωπή αυτού που δεν μιλάει

Σε ψάχνω και πάντα θα σε ψάχνω

         στις πλατείες και τα πεζοδρόμια

στα πρόσωπα των αποφασισμένων

στο δίκιο που ανεμίζει στις παντιέρες

στις φωνές, στις οσμές και στην οργή

αυτού που φοβάται ακόμα

                               1 Ιουνίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος