Ο αειθαλής Αρχιμήδης

Ο αειθαλής Αρχιμήδης  

Ψάχνει μέσα του βαθιά την Αλήθεια 

               που δεμένη πισθάγκωνα ασπαίρει   

στην μέγγενη των αρχέγονων αξιωμάτων

                                                

Στον θρυμματισμό του συνεχούς 

             αιτείται σαφήνεια του πραγματικού

Άλλαξαν οι καιροί

Κι αυτό το σώμα πες το σωματίδιο

        δεν αρκείται πλέον στην ευθυγραμμία,

αλλά αρέσκεται στη μιαρή

                    πέραν του κύκλου καμπυλότητα

Γι αυτό κι αυτός

στο περιθώριο του αποδεκτού 

                σε γόνιμη εκεχειρία με το ονειρικό

ακονίζει στη φυσική

                          τα μαθηματικά νυστέρια του

       

Όταν με τον αφρό του λουτρού του

                                                   στεφανωμένος

κράζει περιχαρής

        στους δρόμους των Συρακουσών

                                                            «εύρηκα»

κρατάει στην παλάμη του τα ποντοπόρα

                                            του μέλλοντός μας

Όταν μπρος στους κύκλους του γονατισμένος

ασκαρδάμιστος στην λάμψη της  σπάθας

                                    του Ρωμαίου στρατιώτη

αφέθηκε στην αλμύρα του θανάτου

Ατάραχος κι αδάμαστος δίχως κεφάλι

αιτείται το ουσιώδες  και πέραν του θανάτου

Έτσι ακριβώς ο αειθαλής  Αρχιμήδης

                                        γεύεται ζείδωρο ήμαρ

«θανάτω θάνατον πατήσας»

Έτσι ακριβώς,

ο αδάμαστος Μονόκερως της σκέψης

       καλπάζει στους λειμώνες της επιστήμης

μ’ ένα κέρατο στο μέτωπο

                                και δυο φτερά στην πλάτη,

ώστε ονειρικός να σμιλεύεται  

στη συλλογική μας μνήμη

                     λίγο πριν το φως του λυκαυγούς

Έτσι που  αθάνατος ν’ αγαλματώνεται    

              στο Πεντελικό μάρμαρο της Ιστορίας

                                3 Ιανουαρίου 2013

                               Γιάννης Ποταμιάνος