Ο τηλεβόας

Ο τηλεβόας 

Ο τηλεβόας μου περιμένει στο υπόγειο

   σκεπασμένος απ’ τη σκόνη των καιρών

κι ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα

Η σκόνη σιγά σιγά γίνεται πέτρα

                             κι η φωνή μου απολίθωμα

Ήρθαν τα όνειρα με το φεγγάρι

                                    κι έφυγαν με την αυγή

Ποτέ δεν υπήρξα μισθοφόρος

                        κι ένοιωθα πάντα ελεύθερος

Όμως ένα αόρατο συρματόσχοινο

      μ’ έσερνε πάντα στους ίδιους δρόμους

κι όταν λάθευα χώνονταν βαθιά

                                 μες στους καρπούς μου

Έτσι κι εγώ ο κληρονόμος των φτερών

                           ακόμα ονειρεύομαι ταξίδια

Είμαι δεινός κολυμβητής

κι όμως αυτό το Ευρίπειο στενό

                                     με τα πισωγυρίσματα

        ένα στενό σαράντα μέτρα, με κιοτεύει

Κι ο τηλεβόας μου φορτωμένος

                     τη σκόνη των καιρών σωπαίνει

Όμως ένα δάσος κεφάλια χιονισμένα

                          που τα πρόλαβε ο χειμώνας

ξέρουν πως ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα

Γι αυτό ο παλαίμαχος τηλεβόας μου

περιμένει στο υπόγειο

                         να γυρίσουν σελίδα οι καιροί

Τα κεφάλια ασπρίζουν,

               τα μέτωπα ζαρώνουν,

                            μα οι καρδιές αμετακίνητες

Γιατί έτσι κι αλλάξουν το ρυθμό τους

                         ένα συρματόσχοινο τις πνίγει

Κι ο νέος χρόνος έφτασε ξανά

                  κι ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα

Γι αυτό ο τηλεβόας μου περιμένει

                     να τινάξει τη σκόνη των καιρών

Κι εγώ αμετανόητος ονειρεύομαι

       να περάσω απέναντι το Ευρίπειο στενό

και θα περάσω σε πείσμα των καιρών

                       κουβαλώντας στην πλάτη μου

όσα ιερά κι αγαπημένα φύλαξα

                          με στοργή, σύνεση και πίστη

                                           27 Δεκεμβρίου 2013

                                            Γιάννης Ποταμιάνος