Σαρκοβόρες σκέψεις
Σαρκοβόρες
οι σκέψεις μας
ξεσκίζουν
τη σάρκα
Γρυλίζουν
σαν ύαινες
έρπουν σαν φίδια
Κάτω
απ’ τις πέτρες οι σκορπιοί
μας καρτερούνε
Ελλοχεύουν
κουλουριασμένες
οι έχιδνες το ηλιοβασίλεμα
Τότε
ακριβώς ξεδιπλώνονται
στο
φως του φεγγαριού
τα
όνειρα
Τότε
ανεβαίνουν ακαταμάχητες
οι απορίες
Στα
διάφανα άστρα περιφέρεται
ασύλληπτο το ακατανόητο
Εκεί
λάμνοντας
καταμεσίς στο γαλαξιακό ποτάμι
η
απορία γίνεται έκπληξη
στο νου που γεωμετρεί
Αφού
στο βάθος
η κλασματική διάσταση
της παραλίας
εισβάλλει
μεταξύ γραμμής
και επιφάνειας
Εκείνο
που παραμένει ως βεβαιότητα
είναι η μυρουδιά των κρίνων
Όμως
οι συναρτήσεις των καμπυλών
ολοκληρώνονται στο στήθος σου
Γι
αυτό δικαιούται η αφή μου
να ιεροσυλεί
Όταν
στους ιριδισμούς του λογισμού
λούζεται μια γοργόνα
Πάντα
η πίστη των μύθων
θα μεγαλουργεί
λαξεύοντας
Κενταύρους
στα αετώματα του Παρθενώνα
Κι
όταν οι άνεμοι γονιμοποιούν
με
το πάλλευκο σπέρμα των μαρμάρων
τις ελαύνουσες χιλιετίες
θα
διαχέεται ο μύθος νοστιμίζοντας
την έρπουσα καθημερινότητα
Μόνο
έτσι μπολιάζει η διάνοια
τα
υποκείμενα
Αφού
καθώς ο ήλιος κι ο άνεμος
σβήνουν στις πέτρινες στήλες
τα πανάρχαια λόγια
μας
γητεύουν οι ιδέες, κρώζοντας
την αθανασία τους
25 Ιουνίου 2011
Γιάννης
Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου