Σφάζοντας έναν Άρρητο

Σφάζοντας έναν Άρρητο

Σφάζοντας έναν Άρρητο

Κι’ αφού φόρτωσα στην πλάτη μου

                               μια ζαλιά με όνειρα

αλάργεψα προς τη μεταφυσική

και χώθηκα ο σκώληκας στην τρύπα

σκάβοντας στοές προς το επέκεινα

Όμως με μια ανάμνηση του φεγγαριού

                                           να με παιδεύει

έσφαξα το θεϊκό μ’ ένα ερώτημα:

Είναι άραγε κβαντικό το πνεύμα;

Κι’ εφόσον άρρητο το θεϊκό

γιατί τραγουδάει ο τζίτζικας

                                      καταμεσήμερο;

Έτσι ως συμβάν επέκεινα του είναι,

                                       αναποφάνσιμος

βγάζω τη γλώσσα στην ταυτότητά μου

Ω! πως φοβάμαι τη ρητή προσέγγιση

                                                   ο άρρητος

τρέμω ο φουκαράς τις δολοπλοκίες

               της συγκλίνουσας συνάρτησης

Αφού καθώς με θωπεύει ερωτικά

                                           στα σκέλια

μου στήνει δόκανα και φράγματα

                                            εκατέρωθεν

                                                                            

Δολώματα στην ποντικοπαγίδα

                                                του ορίου

Αχ πως φοβάμαι ο έρμος τον Προκρούστη

                             που περιμένει στη γωνιά

Μην κόψει την ουρά μου

και καταντήσω έτσι

                        μια ταπεινή ρητή προσέγγιση

χωρίς μυστήριο και στύση

                                         4 Δεκεμβρίου 2010

                                         Γιάννης Ποταμιάνος