Να τρέμουν οι Σαράφηδες

Να τρέμουν οι Σαράφηδες 

Φεύγω αφήνοντας τη σκιά μου

                                   παρακαταθήκη

κι’ όλος φως, διαφανής

δραπετεύω απ’ το παρόν

                   σε παρελθόν και μέλλον

Σε παλιά βιβλία κι’ όνειρα

σε σύγχρονες θεωρίες και μποζόνια

χάνομαι αόρατος κι άτρωτος

Κι αφού ποτέ δεν βλέπω το νεκρό

                παρά μόνο την κηδεία του

το αίμα γίνεται νερό

                     κι’ ο φόνος επιστρέφει

το ματωμένο κεφάλι του προφήτη

                                στην πιατέλα του

Γι να αρχίσει ο χορός των πέπλων,

όσο να επιστρέψει ο φόνος

σκοτεινιά,

                    σκιά, ενοχή και ευθύνη

Τότε εγώ θα ‘ρθω κρατώντας

               μαχαίρι κοφτερό κι ασπίδα

και πυρρίχιο χορό χορεύοντας                                    

                             θα φοβερίζω φόνο

να τρέμουν οι Σαράφηδες

που θησαυρίζουν

               στα σεντούκια τους

                                   ιδρώτα και αίμα

Να τρέμουν κι οι αργυραμοιβοί

              που πουλάν φθηνή πατρίδα

Τότε εγώ θα ‘ρθω σηκώνοντας  

                 κοφτερό μαχαίρι καταπάνω

                                               στον καιρό

και σταθερά κρατώντας

                                  τις φτερούγες μου

θα πετάω κόντρα στους ανέμους

                                6 Ιουλίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος