Το σκουλικοφέγγαρο του πολέμου

 

Το σκουλικοφέγγαρο του πολέμου  
 
Πανσέληνος σήμερα του Μάρτη 18
Κι απ’ τις υπόγειες στοές
             έρποντας ανεβαίνουν στο φως
                                                   οι γαιοσκώληκες
 
Όμορφα πουλιά οι κοκκινολαίμηδες
                                  τη λεία τους παραφυλάνε
Ομορφιά και θάνατος
                                        στο λασπωμένο λκάμπο
κι ένα φεγγάρι ολόγιομο
             τα σκουλήκια του αγρού καλωσορίζει
 
Υπόσχεση άνοιξης κι Ανάστασης
                   όμορφα πουλιά όμορφος θάνατος
στο λασπωμένο κάμπο
                                       παλεύουν τα βουβάλια
Κι ο ταπεινός εργάτης γαιοσκώληκας
                                                      τολμά ν’ αψηφά
και να εκτίθεται
                     στους όμορφους κοκκινολαίμηδες
 
Έρωτας θανάτου η ζωή
                     που φτιάχνεται με υλικά θανάτου
και όπως η ποίηση συνδιαλέγεται
                                                   με το απερινόητο
 
Σε τρικυμισμένο ουρανό
              αρμενίζει απόψε ολόγιομο το φεγγάρι
Κύματα τα θυμωμένα σύννεφα
                                       ύφαλοι οι βουνοκορφές 
Στις αέναες περιπολίες του κατακερματίζεται
                                                                  ο Χρόνος
Κι όμως η διάρκεια άτμητη
                                            επιμένει ακατάληπτη
στην απεραντοσύνη της
                                     να κυματίζει συγχορδίες
 
Κι όπως πάντα η Χάρις έρχεται απ’ το τυχαίο
που παγιδεύεται σε αρχέγονα μοτίβα
                              του νόμου της φθαρτότητας
Κι εσύ του Μάρτη φεγγάρι ολόγιομο
                                           του σκώληκα οδηγός
     φωτοστέφανο της ανθισμένης αμυγδαλιάς
όλο μας τάζεις άνοιξη, πρώιμη ελπίδα
                                         στο λασπωμένο κάμπο
όπου ζωή και θάνατος λασπομαχούν
                               στους βάλτους του πολέμου
 
Αχ εσύ σκουληκοφέγγαρο της Αζοφικής
                                        σε μαχαιρώνει το κύμα
και τρέχει το αίμα σου ανάμεσα
                           στα ερείπια της Μαριούπολης
Ένα σμάρι πουλιών οι ελπίδες μου
                      σκορπάνε στο κρότο των οβίδων
Η γλώσσα μου παρέλυσε
                 τα μάτια μου τυφλώθηκαν
                         στων εκρήξεων τους κεραυνούς
 
Αχ φεγγάρι μου
                       θα μας λείψουν φέτος τα πουλιά
           άκαρποι της Ουκρανίας οι σιτοβολώνες
Αχ εσύ της άνοιξης φεγγάρι
η κοινωνία χωρίς πολέμους που ονειρεύτηκα
                                               αρνείται να υπάρξει
Κι εμείς θ’ αφανιστούμε
                    ή θα βρούμε τη ζωή στο νόημά της
 
                                             18 Μαρτίου 2022
                                               Γιάννης Ποταμιάνος