Μειλίχια νύχτα

 

Μειλίχια νύχτα   
 
Ιδρωμένο οστεοφυλάκιο το σώμα μου
          ανατριχιάζει  στο αεράκι της θάλασσας
Το μαύρο πουλί
        που ξαφνικά ψαλιδίζει το ηλιοβασίλεμα
                                                ίσως είναι χελιδόνι
Η σκιά του κοφτερό μαχαίρι  
                           που  σφάζει  το ρεμβασμό μου
 
Όμως οι σκιές μακραίνουν το ηλιοβασίλεμα
κι η νύχτα που ‘ρχεται
                   πρόθυμα ενθαρρύνει το στοχασμό
Το μαύρο δελφίνι του  δειλινού
             σχίζει το γαλανό σεντόνι
                                         της ήρεμης θάλασσας
Ποιο μυστικό, μου κουβαλάει το δελφίνι
                                       από τις πέρα θάλασσες
ή μήπως και το μυστικό
                               είναι το ίδιο το παιγνίδι του;
 
Οι σκιές των βουνών μακραίνουν
  στον αστερώνα έφτασε η εμπροσθοφυλακή
Η νύχτα, μου τραγουδάει με χίλιες φωνές
Τη νύχτα τα πουλιά και τα τριζόνια
                                     τραγουδούν πιο όμορφα
κι η δέησή τους
                       ανεβαίνει κατευθείαν στ’ άστρα
Πρόβες ορχήστρας, ίσως
                    για τη μεγάλη νύχτα της Χίμαιρας
        μα εκείνο που μας μένει είναι η μουσική
Το σκοτάδι έχει κι αυτό τα κάλλη του
                                          και την αισθητική του
τα χρώματά του δεν είναι παιγνίδια
                                                              του φωτός
μα παιγνίδια της σκέψης
Στο σκοτάδι, ακόμα κι η μοναξιά έχει
                                            τα δικά της χρώματα
 
Το μαύρο πουλί που ξαφνικά σχίζει
                                το μαύρο πέπλο της νύχτας
ίσως είναι αρπακτικό
                 κι η δάκνουσα κραυγή του
                                              ίσως είναι θάνατος
Κι αυτό που σπαρταράει στο ράμφος του
                           ίσως είναι το άλυτο μυστήριο 
 
Έτσι κι αλλιώς βαρβαρισμός
                     η ασέλγεια του θανάτου στη ζωή
Γι αυτό ας παρηγορηθούμε απόψε αδύναμοι
σε μια μειλίχια καλοκαιρινή βραδιά
                              με πιο καλόβουλα ποιήματα
 
                                      29 Ιουλίου 2017
                                    Γιάννης Ποταμιάνος