Γόνιμη σιωπή

 Γόνιμη σιωπή  
 
Στάθηκε ο ήλιος στη βουνοκορφή
            το σκοτάδι παραφυλάει στη χαράδρα
Τα νυχτόβια ξύνουν τα νύχια τους
Ακονίζουν στην πέτρα τα μαχαίρια οι κυνηγοί
                      Τα βέλη του ετοιμάζει ο Ωρίωνας
 
Δίπλα μου μια λευκή σελίδα κι ένα μολύβι
  περιμένουν το ασημένιο φως του φεγγαριού
Ίσως δεν είναι η νύχτα του χαμού απόψε
         ίσως είναι γόνιμη η σιωπή των αστεριών
 
Όμως το φωτεινό μήνυμα
                     που κομίζει απ τις ουράνιες χώρες
               ένα πεφταστέρι, πώς να το διαβάσεις;
Ο λογισμός πετάει από αστέρι σε αστέρι
παίρνει τη γύρη στα φτερά του κι επιστρέφει
Κι εσύ απλώνεις το χέρι
                                μα σου διαφεύγει το νόημα
Μας λοιδορεί το Ακατανόητο
                         δισυπόστατο και πολυδιάστατο
 
Αν είχες κάποιο όνειρο
                           ίσως να είχες και το ανάστημα
να πιάσεις στο χέρι σου τ’ άπιαστο άστρο
                                       που πάντοτε ποθούσες
 
Ίσως τότε λογισμός και όνειρο
                        να ήταν στο ίδιο άροτρο δεμένα
Ίσως τότε να ‘χαμε καλή σοδιά
                                                  στα αστρολίβαδα
Κι ο έρωτας ο μυριοπόθητος ολοκαύτωμα,
                                           να πυρπολεί τη νύχτα
 
Δίπλα μου μια λευκή σελίδα κι ένα μολύβι
περιμένουν μυσταγωγία
                      στ’ ασημένιο φως του φεγγαριού
 
Ποιος ξέρει
                    αν θα ‘ναι γόνιμη η νύχτα απόψε,
ή μήπως άνυδροι και ανεκλάλητοι
                                                    θα περιμένουμε
                 στην πάχνη της αυγής τον λυτρωμό;
 
                                              Γιάννης Ποταμιάνος