Το εκκρεμές κι ο κούκος του μεσονυκτίου

 

Το εκκρεμές κι ο κούκος του μεσονυκτίου
 
Υποκλίθηκα στις μελαγχολικές
                      μονοτονίες των ωρών
Δεσμώτης της ανίας  
                                 στο εκκρεμές της επανάληψης
Ενστερνίστηκα τη φτώχεια
                                                    των δευτερολέπτων
 
Ένα σκουριασμένο ελατήριο που τρίζει
                                                              είναι η ελπίδα
            της κατάρρευσης του προδιαγεγραμμένου
 
Στέκομαι με αξιοπρέπεια
                         μπρος στο αναπόφευκτο της λήθης
Μα όσοι φίλοι το άξιζαν
              θησαυρίστηκαν στης μνήμης το σεντούκι
Όσες αξίες, όσοι έρωτες, όσοι αγώνες
                                                          αγαλματώθηκαν
στο μουσείο της ιστορίας
              κι ας σκονίζονται στα ξεχασμένα υπόγεια
Ενώ το φτερό της στέρησης
                                        ξεσκονίζει παλιούς έρωτες
                               στιλβηδόνες  της νοσταλγία μου
 
Ίσως η ελπίδα είναι ο «μηχανισμός διαφυγής»
που ρυθμίζει την αιώρηση
                                         στο εκκρεμές της μοναξιάς
 
Μα όσο η έμπνευση μου κρατάει συντροφιά
                                                                        περιμένω
τον κούκο του μεσονυκτίου
                        να σπάσει την ισορροπία της σιωπής
 
Γιατί ποιος ξέρει,
ίσως εκεί στη στέρηση
                    στης νύχτας τη ραγισματιά
                                                            ανθίσουν όνειρα
όπως στου βράχου τη σχισμάδα τ’ αγριολούλουδα
 
                                                        7 Ιουνίου 2021
                                                          Γιάννης Ποταμιάνος