Βαδίζει προς την άνοιξηΠέταξε τα φουστάνια τηςκι’ έμεινε ολόγυμνηΟι αέρηδες σμιλεύουν το κορμί τηςΟι βροχές ξεπλένουν τις αμαρτίες τηςΑπλώνει τα χέρια τηςκαι αγκαλιάζει τον ουρανόΔεν την τρομάζουν πλέονοι θύελλες και οι καταιγίδεςΌτι περιττό είχε, το απέρριψεΚαι η προσδοκία του χιονιούδεν ταράζει τη γαλήνη τηςΈχει συμφιλιωθεί με το λευκόφόρεσε το νυφικό τηςMε τ’ άστρα μόνο αναρριγεί,τις παγωμένες νύχτεςΠυγολαμπίδες που οριοθετούντην απεραντοσύνη του κενούμε τις αέναες πορείες τουςΚαι με τα πεσμένα φύλανα χορεύουν στον άνεμοπιρουέτες της αποσύνθεσηςΒαδίζει προς την άνοιξη γυμνήακολουθώντας μονοπάτια χειμωνιάτικαη μικρή ροδιά του κήπου μαςΓιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου