Μέθεξη

 Μέθεξη 
 
Όπως μόριο του νερού
              στα σπλάχνα του κύματος
                               μετέχεις της θάλασσας
Εσύ είσαι η κίνηση, ο ρυθμός
                                                   και το ταξίδι
Εσύ, μέρος του σκοπού, μέρος της ζωής,
                               και μέρος του θανάτου
 
Ψάχνεις στο βυθό, ψάχνεις στον αφρό
                                  ψάχνεις στα σύννεφα
Ψάχνεις κι ο χρόνος αμείλικτος
                          κατακρεουργεί την ελπίδα
Ψάχνεις τη ζωή
                       κι ο θάνατος αναπόφευκτος
 
Ψάχνεις, ψάχνεις
                             αλλά εσύ είσαι ο χρόνος
                 εσύ ο θάνατος εσύ και η ελπίδα
Εσύ η Ερημιά, εσύ και το κύμα
               εσύ το ψάξιμο, εσύ κι η αιτία του
 
Ψάχνεις
          κι ο δρόμος σου οδηγεί στη μοναξιά
αλλά η μοναξιά νικάει τη ερημιά
                      προσφέροντας άχραντη χαρά
 
Πως αλλιώς αφού η Μέθεξη του Εγώ
γονιμοποιεί με έμπνευση τη μοναξιά μας;
Πως αλλιώς αφού είσαι κι εσύ ένα μόριο
       του κύματος και ζεις μες το ταξίδι του;
Κι ίσως κάποτε εμείς
                         τα χιλιάδες μόρια του νερού
   ανακαλύψουμε που μας οδηγεί το κύμα
Ίσως γίνουμε σύννεφο
                 και δούμε πέρα απ’ τον ορίζοντα
τα ξωτικά λιμάνια που δένουν
           για να ξεκουραστούν τα ποντοπόρα
 
Εμείς τα ταπεινά μόρια του νερού,
                           οι μετέχοντες του κύματος
εμείς είμαστε η θάλασσα
                         το ταξίδι όλων των ταξιδιών
το ενδιαίτημα της ζωής και του θανάτου
 
Εμείς είμαστε η ζώσα συνείδηση   
                                  της ύλης η αυτογνωσία
 
                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Απόψε φυσάει

      Απόψε φυσάει 
      ===================
Βοερός, χειμέριος, λυσσώδης
σφυρίζει απόψε ο βοριάς
---------------------  με τα χαλασμένα δόντια
Κι ο ουρανός κοφτερό λεπίδι
------- αστράφτει στο σβέρκο του φτωχού
 
Χορεύουν απόψε τη φθορά τους
------------------------ τα κιτρινισμένα φύλλα
Στροβιλίζονται γύρω μου
--------- οι νιφάδες του χιονιού
--------------------------- παρέα με τ’ αστέρια
Κι εγώ ψάχνω τους φίλους μου
------------------------- στα χαμένα πρόσωπα
ψάχνω το πρόσωπό μου
---------------------- στους χαμένους φίλους
 
Έρχεται απόψε ο βοριάς
------------------------ άξεστος και βουνίσιος
μπαίνει απ’ γρίλιες στα παλιά
--------------------- στ’ αραχνιασμένα σπίτια
Ψάχνω για δρόμους διαφυγής
--------------------- μα χάνομαι στα ποτάμια
 
Κι’ οι άσπρες γυναίκες του χιονιού
----------------------- σαν άσπρα κυπαρίσσια
απλόχερα μου προσφέρουν
----------------------------- το παγωμένο μήλο
κερνούν το χάδι του χιονιού
---------------------- μέγγενη στην ψυχή μου
 
Γι’ αυτό κι εγώ ολομόναχος
----------------------- γυρνώ μέσα στη νύχτα
Ψάχνω με το μάτι στην αυγή
---------------------- την θαλπωρή του ήλιου
Μα ξέρω πως πέρασαν
---------------- οι όμορφες μέρες, οι παλιές
------------------------------ της αμεριμνησίας
Αυτές που μας ετοίμαζαν
------------------------- τις παγωμένες νύχτες
Τότε που οι στρατηγοί
----- με τις φανταχτερές στολές τους
-------- παρέδιδαν αμαχητί τα κάστρα μας
 
Έτσι τώρα πια ψάχνω στην ποίηση
------------------------- το ανοξείδωτο όνειρο
                                       
Όμως πως με κοιτάνε έτσι
εκείνα τα νηστικά παιδιά
---------------- που ψάχνουν στα σκουπίδια;
Αχ πως ντρέπομαι
--------- να τους μοιράζω μόνο
---------------------------- ένα κομμάτι ουρανό

 ----------------------------Γιάννης Ποταμιάνος

Βαδίζει προς την άνοιξη

 

Βαδίζει προς την άνοιξη

 

Πέταξε τα φουστάνια της

                                  κι’ έμεινε ολόγυμνη

Οι αέρηδες σμιλεύουν  το κορμί της

Οι βροχές ξεπλένουν τις αμαρτίες της

Απλώνει τα χέρια της

                      και αγκαλιάζει τον ουρανό

 

Δεν την τρομάζουν πλέον

                    οι θύελλες και οι καταιγίδες

Ότι περιττό είχε, το απέρριψε

Και η προσδοκία του χιονιού

                         δεν ταράζει τη γαλήνη της

Έχει συμφιλιωθεί με το λευκό  

                                φόρεσε το νυφικό της

 

Mε τ’ άστρα μόνο αναρριγεί,

                                τις παγωμένες νύχτες

Πυγολαμπίδες που οριοθετούν

                   την απεραντοσύνη του κενού

                        με τις αέναες πορείες τους

 

Και με τα πεσμένα φύλα

              να χορεύουν στον άνεμο

                      πιρουέτες της αποσύνθεσης   

Βαδίζει προς την άνοιξη γυμνή

ακολουθώντας  μονοπάτια χειμωνιάτικα

                    η  μικρή ροδιά του κήπου μας

 

                          Γιάννης Ποταμιάνος