Αντίο Μόρια
Αφού βυθίσαμε τις βάρκες μας
στο Αιγαίο
ελπίζοντας
γαντζωθήκαμε στους μαύρους βράχους
Στα μάτια μας ο φόβος βουβός,
στο κορμί μας ο ιδρώτας αλμυρός
Κάτω απ’ τις γέρικες ελιές η
νέα Βαβέλ
στο
συρματόπλεγμα
Στα παραπήγματα
μέσα στις λακκούβες με τα
βρώμικα νερά
βάλτωσαν οι
ελπίδες μας
Καμιά Ιθάκη δεν μας περιμένει
πια
ισοπεδώθηκε απ’ τις
βόμβες
Άστοργοι θεοί συνωμότησαν
Φυλακή μας η θάλασσα,
δεσμοφύλακες τα μαύρα
βράχια
Οι δρόμοι έκλεισαν
μας μηνύσανε τα αποδημητικά πουλιά
που κατεβαίνουν στο νοτιά
Κι η απόγνωση έγινε μπουρλοτιέρης
Αντίο Μόρια σε μισώ
κι ας μου ‘δωσες λίγη
συμπόνια
δεν αρκεί
Εγώ ξεκίνησα μ’ ένα όνειρο
να φουσκώνει τα πανιά
μου
Ψωμί, δουλειά και
λευτεριά
Το σπίτι μου κάηκε, τα ζώα
μου ψόφησαν
κι η θάλασσα γεμάτη τέρατα και κυκλώνες
Αντίο Μόρια, δεν λυπάμαι
Θα περάσω από πολλές Μόριες
στην άθλια ζωή μου
Αυτοί που μου ‘καψαν το
σπίτι,
που σκότωσαν τα ζωντανά μου,
αυτοί που μου πήραν το ψωμί
και τη δουλειά,
ξέρουν πολύ καλά να χτίζουν
Μόριες
Γι αυτό αντίο Μόρια
κι ας κάηκαν
τα ρούχα μου
και ας πυρπολήθηκαν τα όνειρά
μου
Εγώ σ’ ένα κοπάδι ανθρώπων
προχωράω
στον
δρόμο για την πόλη
Κι ας είναι ο δρόμος κλειστός
και το βράδυ πάλι
κάτω απ’ τ’ άστρα
θα περάσω
Κράτα σφιχτά το χέρι μου γιε
μου
Είναι φτηνό το χώμα στις
ξένες χώρες
δύσκολα ριζώνεις
συνήθως χάνεσαι στους
δυνατούς ανέμους
Κράτα το χέρι μου σφιχτά
έρχεται χειμώνας
Αντίο Μόρια
Εγώ ο ξεριζωμένος άλλη μια
φορά
θ’ αντέξω
γιατί κάθε βράδυ κάτω απ’ τ’
άστρα
κάνω όνειρα
και τα όνειρα τρέφουν την
ελπίδα
Κράτα σφιχτά το χέρι γιε μου
κι ας κοιμηθούμε εδώ δίπλα
στο χαντάκι
κάτω
απ’ τ’ άστρα
ελπίζοντας όσο υπάρχουν ακόμα Άνθρωποι
9 Σεπτεμβρίου 2020
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου