Αφέγγαρες νύχτες
Η καταιγίδα είναι
η αμφισβήτηση της τάξης
Το χαλάζι λιθοβολεί τον εφησυχασμό
Ο άνθρωπος φοβάται
τους δύσκολους καιρούς
τις αφέγγαρες νύχτες,
τις σκοτεινές σπηλιές
και τους θεούς του
Παρακαλάει, λατρεύει, εκλιπαρεί
Ο άνθρωπος φοβάται την άγνοια
και στην άγνοια πορεύεται
ψάχνοντας το σημάδι του νοήματος
Αγναντεύει τους ορίζοντες, τη θάλασσα
τους ατέλειωτους δρόμους
Τα κύματα του τάζουν ταξίδι
Τα πουλιά του τάζουν ελευθερία
Όμως ένα κορμί
τον αλυσοδένει στις ανάγκες
ένα κορμί άγκυρα
που τον κρατάει στο λιμάνι
Θέλει να σηκώσει τα πανιά
τα πάθη του να γίνουν περιστέρια
Όπως λευκά στήθη κοριτσιών
που παίζουν με τον άνεμο
Ο άνθρωπος ο αταξίδευτος φοβάται
ακόμα και τον εαυτό του
Ο άνθρωπος που φοβάται να ταξιδέψει
ονειρεύεται
ψάχνει στα όνειρά του
τον χαμένο του εαυτό
Το όνειρο είναι κι αυτό ταξίδι
τις αφέγγαρες νύχτες
που φωτίζει τα σκοτάδια μας
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου