Μυσταγωγία

Μυσταγωγία  

Κι όταν ο πόνος καταλάγιασε

                                               κι έγινε θλίψη

Κατέβηκες απ’ το σύννεφο

            με την καρδιά μου στα χέρια σου

Όπως κρατάει ο παπάς

            το δισκοπότηρο με τη μεταλαβιά

Της θλίψης σου η ομορφιά

                                      το ασημένιο δάκρυ

έτοιμο να κυλήσει

                        στην άκρη των χειλιών σου

Έτσι που η αλμύρα του να νοστιμίζει

                                   μνήμες καλοκαιρινές

Κι όσα λόγια δεν σου είπα

                                  έγιναν τριαντάφυλλα

Κάθε φύλλο κι ένας πόθος

                                          άλικος σαν αίμα

Κι εγώ να ξεφυλλίζω

                  το «μ’ αγαπάς δεν μ’ αγαπάς»

Έτσι που στο τέλος

να κρατώ σφιχτά στο χέρι μου

      τον πράσινο μίσχο με τ’ αγκάθια του

και μια σταγόνα αίμα

                                  στ’ ακροδάχτυλά μου

Κι έγινες εσύ πάλι κόκκινο σύννεφο

                  και χάθηκες στο ηλιοβασίλεμα

κι έμεινα εγώ με το αίμα στα δάχτυλα

                  να βλέπω την νύχτα να ‘ρχεται

                                                                            Γιάννης Ποταμιάνος