Ο λοφοσείστης Έκτορας

Ο λοφοσείστης Έκτορας 

Πάντα ορμητικός

όπως ο χείμαρρος ροβολάει 

              παρασέρνοντας τις μαύρες πέτρες

Πάντα σκοτεινός

                       όπως η συννεφιασμένη δύση

Με την ωραία μελαγχολία του

                         να πυρπολεί την Ανδρομάχη

Σιωπηλός

        αναλογίζεται τη συνωμοσία των θεών

Και δίπλα η λευκοχέρα Ανδρομάχη

                                         φοβάται και πονάει

Ξέρει πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή

                         παρά να πεθάνει μαχόμενος

Όλοι αυτό περιμένουν

      θεοί και άνθρωποι, ακόμα κι η ποίηση

ετοιμάζει για σάβανο,

                                     γόους  και μοιρολόγια

                                             

Ίσως  θα ‘πρεπε να περιμένει ασφαλής                                                    

    μέσα στης Τροίας τα τείχη τα απόρθητα

κι όχι να κυνηγάει τους Αχαιούς

    στις πράσινες πεδιάδες του Σκάμανδρου

Ίσως θα ‘πρεπε ν’ αναλογίζεται τη ζωή

                        κι όχι να προκαλεί το θάνατο

Μ’ αυτός με το βλέμμα του αετού

                                     αναμετράει το μέλλον

Ξέρει πως στους δύσκολους καιρούς

                                     δεν αρκούν τα όνειρα

             χρειάζεται οργή θυσία και θάνατος

Έτσι ψάχνει να ξαναβρεί τα φτερά του

για να πετάξει μαζί τα πουλιά

                                          στη ρόδινη ανατολή

Κι αφού είναι ύβρις της λευτεριάς ο πόθος,

όταν οι θεοί σε θέλουν

                                      ταπεινό κι υποταγμένο,

το ορειχάλκινο δόρυ

του ισόθεου Μυρμιδόνα Αχιλλέα

             του τρύπησε πέρα για πέρα το λαιμό

Μόνο του λάρυγγά του οι χορδές

                                               έμειναν αλώβητες

ώστε ματαίως να εκλιπαρεί

                                         αξιοπρέπεια θανάτου

Έτσι τώρα ο λοφοσείστης Έκτορας, δεμένος

                  στο άρμα του σιδερόκαρδου Αχιλλέα

    σέρνεται μπρούμυτα σε γύρο του θριάμβου

έξω απ’ τις πύλες τις σκαιές της πόλης

                                         που τόσο πολύ αγάπησε

Κι η ποίηση μεγαθύμως μελωδεί 

τους επιτάφιους θρήνους της

                                 για τον νεκρώσιμό του νόστο

                                                   Γιάννης Ποταμιάνος