Στην παλίρροια της λησμοσύνης

Στην παλίρροια της λησμοσύνης

Έτσι που περνάει η γομολάστιχα της λήθης

                                             πάνω απ’ τη βιοτή μας

μπερδεύονται τα ίχνη

    κι αμήχανο το κυνηγόσκυλο μυρίζει τον αέρα

Μόνο κάποιες βαθιές χαρακιές

            που άφησε στην ψυχή μας

                                       το μαχαίρι της διάψευσης

δείχνουν αμυδρά το μονοπάτι

                                             που μας έφερε ως εδώ

Στην παλίρροια της λησμοσύνης

                                           απάτητες βραχονησίδες

οι ανεξίτηλες της νιότης μας ιδέες όπως

                      ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη

που άντεξαν κι αντέχουν

                                       στου χρόνου τη διάβρωση

Αβυθομέτρητος της ψυχής μας ο βυθός

                στην εκθαμβωτική λάμψη του ονείρου

καθόσον ο αγεωμέτρητος άνθρωπος

                                    στην αστραπή μονάζει δέος

Κι ο διάλογος με τους χθόνιους φόβους

               στης νύχτας την αδυσώπητη κλεψύδρα

βγάζει απ’ τις αθέατες σκιές τους

                                               τα νυκτόβια τρωκτικά

           να στήνουν χορό καταμεσής της κάμαρας   

Ώσπου να μας συμπονέσει  η ανατολή

                       στο λυκαυγές των κορυφογραμμών

και στη συμφιλίωση της λήθης

                             να μας χαμογελάσει η νέα μέρα

Όχι δεν είναι θάνατος η λήθη

                                        είναι  μήτρα αναγέννησης

Η ύαινα που καθαρίζει τις σάπιες σάρκες

                                                                 της ιστορίας

Ο σκύλος που ‘κοψε το λουρί του

                κι ελεύθερος αλητεύει στ’ αστρολίβαδα

Όχι δεν είναι θάνατος η λήθη

  κι ας σκόρπισαν σαν κίτρινα φύλα φθινόπωρου

όσα την άνοιξη άνθησαν εντός σου

                                              ευωδιάζοντας εξέγερση

Όχι η φθορά δεν είναι θάνατος

        όσο κι αν η Άτροπος ακονίζει τα ψαλίδια της

           και της Κλωθούς τα παλιά νήματα ξεφτίζουν

Στους θαμμένους σπόρους μας

                     η Λάχεση  έκρυψε καλά τα όνειρα

                                                                  που σπείραμε

Γι’ αυτό κι εγώ επιμένω να ελπίζω

                                         στην ανθοφορία της άνοιξης

                                                   21 Νοεμβρίου 2019

                                                                           Γιάννης Ποταμιάνος