Αποδημητικό φθινόπωρο

Αποδημητικό φθινόπωρο  

Είναι φθινόπωρο ακόμα

                       κι έρχεται φονιάς χειμώνας

με φουρτούνες στο Αιγαίο

       και θαλασσοπνιγμένους μετανάστες

Πίσω απ’ τις βουνοκορφές

              ετοιμάζονται τα μαύρα σύννεφα

Στις απέναντι ακτές ο θάνατος ακονίζει

                                               το δρεπάνι του

Απλώνεις το χέρι και ρίχνεις το σχοινί

                                            στους ναυαγούς

μα σαν πατήσουν στη στεριά  

                          οι ελπίδες τους πεθαίνουν

Όλοι περιμένουν την άνοιξη

                       όλοι κλαίνε για τον χειμώνα

Ο Βοριάς με τα καρφιά του

                                      μπαίνει στις σκηνές

κι αρπάζει τις κουβέρτες

                                    ξεσκεπάζει τα παιδιά

καρφώνει τα καρφιά του

                                 στης μάνας την καρδιά

Το χώμα μουλιάζει

 τα λασπόνερα λιμνάζουν στις λακκούβες

Τα παιδιά σε χάρτινες βαρκούλες

                       ζωγραφίζουν τα όνειρα τους

                                          για να ταξιδέψουν

μα τις τσακίζει ο Βοριάς

                                         στα μαύρα βράχια

Είναι φθινόπωρο ακόμα

                                     μα έρχεται χειμώνας

       και τον χειμώνα ο Βοριάς σταυρώνει

Οι βάρκες φθάνουν διαρκώς

               γεμάτες ναυαγούς ξεριζωμένους

με πίσω τους το θάνατο πιστό σκυλί

                                        να τους ακολουθεί

Κάποια παιδιά στην ακτή μαζεύουν

                                      γαλάζια βοτσαλάκια

                να τα κρεμάσουν στο λαιμό τους,

τους είπαν πως διώχνουν τα φαντάσματα

                                         και τα κακά πουλιά,

τους είπαν πως φέρνουν

                                       νωρίτερα την άνοιξη

Είναι όμως φθινόπωρο ακόμα

                           κι έρχεται φονιάς χειμώνας

τ’ αποδημητικά πουλιά ακολουθούν

                         οι αποδημητικές καταιγίδες

οι φουσκωμένα θάλασσες,

                                     οι σπασμένες βάρκες

                                                      οι πνιγμένοι

Όχι, δεν έχω άλλο πνευμόνι να φωνάξω

Κι  αυτό εδώ δεν είναι ποίημα

                          ένα μαγικό βοτσαλάκι είναι

να το πετάξουν τα παιδιά

                                  στο στοιχειωμένο σπίτι

να φύγουν τα κακά πουλιά

                                 να ‘ρθουν τα περιστέρια

                                    Γιάννης Ποταμιάνος