Με μια γεύση αθανασίας στα χείλη

Με μια γεύση αθανασίας στα χείλη  

Εγώ είμαι το μυρμηγκάκι

                που συνθλίβεται απ’ το φορτίο του

Από το μέγα ερώτημα

         τη λεοντή που φορώ κατάσαρκα

                                        με  τη γέννησή μου

Όλοι απαιτούν το δίκαιο

       από εμέ που αδικήθηκα άσπλαχνα

               έρμαιο της στιγμής και του τυχαίου

Είναι σκληρή η αιωνιότητα

                                          όσο και ο θάνατος

Εγώ είμαι το μυρμηγκάκι που συνθλίβει

                            το μέγα ερώτημα της ζωής,

στις εξισώσεις μου η μόνη πραγματική λύση

                                               είναι ο θάνατος

Στο άδειασμα της κλεψύδρας τώρα,

η αυτοσυντήρηση

                               με οδηγεί στη νοσταλγία

Οι πληγές της μάχης πονάνε το χειμώνα

                                         αλλά και δοξάζουν

Χαρά και λύπη το εκκρεμές

                                           έρωτας και πόνος

Κι η νοσταλγία του πρώτου έρωτα

                                                  μ’ ακολουθεί

μέχρι την επιστροφή στη μήτρα

Ω μητέρα ανυπαρξία

                       μεγάλο χωνευτήρι της φωτιάς

η στάχτη μου δραπετεύει στ’ άστρα,

                           όλα πυρπολούνται εκεί έξω

Ασήκωτο το βάρος της μυστικής λύσης

                               των αθέατων εξισώσεων

Στο στενό μονοπάτι του μονόδρομου

                                         της μιας διάστασης

ο ορίζοντας θολός και η μόνη δυνατότητα

                                    διαφυγής, η νοσταλγία

                                          ίσως και το όνειρο,

Ίσως μόνο το όνειρο

            μας βοηθάει να ζήσουμε

                                   πέραν του τετριμμένου

Κι αυτό γιατί αβαρείς

                            κι ελεύθεροι της αιτιότητας

κολυμπάμε στ’ αρχιπελάγη του τυχαίου

                 με μια γεύση αθανασίας στα χείλη

που είναι ίδια η γεύση του θανάτου

Αφού ζωή και θάνατος ομοούσιοι

                                                    κι αδιαίρετοι

Κι ο έρωτας μια όαση εν μέσω του λευκού

Μια πράσινη ελπίδα στην έρημο

                                 να ξεδιψάει η απόγνωση

                                       Γιάννης Ποταμιάνος