Δόκανα για όνειρα

Δόκανα για όνειρα  

                                                                         

Στο μετέωρο βήμα του ηλιοβασιλέματος

                         γίνεται ο απολογισμός της μέρας

Καθώς η νύχτα μας περιζώνει

               η αναπόληση  μας κατακλύζει

                                           με νοσταλγία και πόνο

Οι τελευταίες ανταύγειες της θάλασσας  

                                     χορογραφίες του γαλάζιου

Το αιώνιο παιγνίδι του φωτός με το άπειρο

                                                   που παράγει κάλος

Φιγούρα ξεχασμένη πλάι στη βουνοκορφή

το  σύννεφο πυρπολημένο  στο λιόγερμα

                     μας θυμίζει  πως η νύχτα είναι αίμα

Πως αλλιώς,

αφού στο ασημένιο φως του φεγγαριού

                                                 ξυπνούν οι αίλουροι

Γι αυτό

ο φόβος έχει ως ενδιαίτημα τη νύχτα,

                     το παιγνίδι των σκιών με το θάνατο

όπου το ανέμελο φυτοφάγο

                 ανακαλύπτει το σκίρτημα

                                  στο βρυχηθμό του αίλουρου

Η νύχτα μας περιζώνει

             με την ανάμνηση του αρχέγονου φόβου

    που φέρνει το αεράκι απ τον φυσίζωο δρυμό

όπου κατοικούν 

    οι σκιάνθρωποι στις φυλλωσιές των δένδρων

Εκεί ακριβώς στα όρια

                      του φανταστικού με το πραγματικό

κάτω απ’ τ’ Αυγουστιάτικό φεγγάρι

                                    καθώς μεγαλώνουν οι σκιές

αφηνόμαστε στη μέθεξη

                          των παραμυθιών και των ονείρων

Μια φονική ενέδρα είναι η νύχτα

                              με καλά κρυμμένους  κυνηγούς    

Γι αυτό λοιπόν κι εγώ αποβραδίς

   στήνω τα δόκανα μου στα όνειρα και τ’ άστρα

                                 

                                                                                    Γιάννης Ποταμιάνος