Αργοναύτης σε παλιό σκαρί

Αργοναύτης σε παλιό σκαρί  

Ας είσαι ναύτης σε παλιό σκαρί

      με πανιά σχισμένα και σάπια κουπαστή

Εσύ ψηλά σκαρφαλωμένος στο κατάρτι

αγναντεύεις της δύσης

                               τα πυρπολημένα σύννεφα

Σε προσπερνούν οι γερανοί πετώντας   

                                                           στον νοτιά

Με δέρμα ψημένο στον ήλιο και στ’ αλάτι,

                       με πεταλίδες στο στηθόβραχο

φολιδωτός

     αναμετριέσαι με τον άνεμο της μοναξιάς

Στέρεψε η πηγή μα περιμένεις τη βροχή

                                   σαν διψασμένος κάκτος

Ίσως η νύχτα στη χόβολη των άστρων

                        ψήνει του νου το νέο μέταλλο

Κάποια σπίθα, μπορεί και η αναλαμπή

                        κάποιας εξίσωσης να φωτίσει

το σκοτεινό αίνιγμα του άνθρακα

                                         του μόνου στοιχείου

που πάει και πάει ψάχνοντας

            στην ξερολιθιά των ψευδαισθήσεων

που πατάει πέτρα την πέτρα

                        κι ανάμεσα σκορπιοί και φίδια

Σ’ ένα παλιό σκαρί

                          σκαρφαλωμένος στο κατάρτι

           κοιτάς μια τον ορίζοντα μια τον βυθό

κι αναρωτιέσαι από πού έρχεσαι

                                              και που πηγαίνεις

Με πρωτομάστορα το θάνατο

                                                χτίζεις και χτίζεις

                   μνήματα κι αψίδες του θριάμβου

Οι παλιοί χάρτες κιτρίνισαν 

                                       τα όνειρα ξεθώριασαν

                       κι ακόμα ψάχνεις στον ορίζοντα

Εσύ ο μεταλλωρύχος του φωτός

                        ο μονομάχος του απερινόητου

Αργοναύτης και βιγλάτορας

                                                στο τρελοβάπορο,

τη γέρικη Αργώ, που πάει και πάει

                                 χαμένη στο ηλιοβασίλεμα

Αλήθεια πες μου

πόσες νύχτες, πόσα αστέρια,

                             πόσα κύματα, πόσα λιμάνια

θα μετρήσεις ακόμα, μέχρι να δεις της Αίας

                              τα βουνά που ονειρεύτηκες;

                                                                             Γιάννης Ποταμιάνος