Με ευωδία αστερόσκονης

Με ευωδία αστερόσκονης

Με την ευωδιά αστερόσκονης

                  ριζωμένη στα ρουθούνια μου

πλανεύομαι ανέστιος στις παραβολές

                                                    του θεϊκού

Όπου το ουσιώδες εξοστρακίζει

                                                      το τυχαίο

κι η φαντασία καλπάζει

                                   στο σκοτεινό δρυμό

Παρέα με τα ξωτικά 

                            στο φιλιατρό της νύχτας

κουβαλάω στην πλάτη μου φεγγάρι.

              Μετέχω στην αέναη γονιμότητα,

όταν σηκώνεται ο κουρνιαχτός

                       στην χόβολη των γαλαξιών

κι  η μάνα μας η βαρύτητα,

                                  μας τηγανίζει άστρα

Έτσι, όσο η Πούλια η καρπερή

    ανοίγει τα σκέλια της στην αιωνιότητα

κι η Αφροδίτη έκπαγλη φωτίζει   

                           τη μαυρίλα του ερέβους

Διαλαλεί η φύση,  

στην πανάρχαια γλώσσα των πουλιών,

πως τα ποθήματα θα γίνουν περιδέραια

                                                  αστραφτερά

στον κατάλευκο λαιμό της άνοιξης

Γι αυτό κάθε βράδυ η λαγνεία κλωσάει

                          τ’ αυγά της αναγέννησης

στο θάμβος της ομορφιάς

                                και μας ομνύει έρωτα

                                        Γιάννης Ποταμιάνος