Τα τριζόνια

Τα τριζόνια  

Θυμάσαι που το βράδυ πετούσαμε

                                            χέρι με χέρι

πάνω απ’ τις κορυφές των δένδρων;

Από τότε ένας λύκος ουρλιάζει

                                            στο φεγγάρι

κλαίει και θυμάται

πως ανέμιζαν στα μαλλιά σου

                  άνεμοι χειμέριοι της μοίρας

μην φοβάσαι τις σταγόνες της βροχής

δάκρυα είναι που στραγγίζουν

                                                    μνήμη

κι αυτά τα τριζόνια στο μυαλό μου

                                           είναι τύψεις

για τα καράβια που έφυγαν

                                            χωρίς εμάς

Έτσι σε κάθε βουνοκορφή

                                        που ανεβαίνω

με χαιρετάει η θάλασσα

    λυπημένη για το ταξίδι που δεν έγινε

                              Γιάννης Ποταμιάνος