Θρηνολογεί ο Γκιώνης

Θρηνολογεί ο Γκιώνης

Με οσμίζεται ο τυμβωρύχος

                 όπως λαγωνικό το θήραμά του

Ψάχνει μέσα μου βαθιά

                           για ίχνη αδιόρατα, παλιά

μισοσβησμένα απ’ τη σκόνη του καιρού

Μ’ ένα μαστίγιο που κροταλίζει

                     τα λουριά του, με ξελεπιάζει

πώς να ξεφύγεις άλλωστε

που να κρυφτείς σε μια κάμαρη

                                                     μονάχος;

Μόνο ο ύπνος μου ιαματικός

                         με αρπάζει σ’ ένα σύννεφο

πάνω από βουνοκορφές γαλάζιες,

πέραν των οριζόντων μου

             σε ρουμάνια καταπράσινα

                        π’ ανθοφορούν οι κερασιές

Μόνο ο ύπνος μου ευωδερός

                            με αποθέτει νυμφολάγνο

στα μαρμαρόγλυπτα πόδια κοριτσιού  

να ανασαίνω αγριολούλουδο

                στο σκιερό δέλτα των μηρών της

Τότε ωραιόψυχος

Σε στάση εμβρυακή αφουγκράζομαι

                           κλάμα γοερό και πένθιμο

απ’ τα χαμένα μες την πόλη

                              κουτάβια ένστικτά μου

Πριν το μαστίγιο του λόγου

           μάθει να κροταλίζει λέξεις

                  που να ξεσκίζουν τη δορά μου

Πριν ο σεπτός ομοούσιος,

                                       αδηφάγος αδελφός

χώσει το νυστέρι της εκμετάλλευσης

                               βαθιά στο κόκκαλό μου

Γι’ αυτό πάει καιρός που φόρεσα

                                 της νύχτας το χιτώνα

και διωγμένος αντάρτης περιφέρομαι

                                                απροσκύνητος

να ζω σαν νυχτερίδα,

αφού η νύχτα είναι πιο αξιόπιστη

                                                     απ’ τη μέρα

έτσι που τα φαντάσματα εύκολα

                          διαβαίνουν τα περάσματα

αφού οι σκοποί μισοκοιμούνται

                                                    στο σκοτάδι

Έτσι όταν οι πτήσεις στο φεγγαρόφωτο

                                 καλούν τα νυχτοπούλια

κι αδελφοκτόνος, αιμοστάλακτος

                                   θρηνολογεί ο Γκιώνης

Εγώ ο ωραιόψυχος

                               μες τις σκιές της νύχτας

ψάχνω για τα χαμένα όνειρα μου

                                       Γιάννης Ποταμιάνος