Σαν κλωνάρι λυγαριάς

   

Σαν κλωνάρι λυγαριάς   

Τρέμει το κορίτσι

                            σαν κλωνάρι λυγαριάς

πώς να μην τρέμει

            με τόση προσμονή

                                          στο στήθος του

Τρέμει το κορίτσι αναριγά

Μια θάλασσα φουσκωμένη

                     γλύφει τα πόδια της ακτής

                                                       αναριγά

Ο άνεμος

ακονίζει  τα νύχια του γεροντόβραχου

του Άτλαντα που σηκώνει

                                         στις πλάτες του

ένα νησί, ολόγυμνο

             που φλέγεται σε ήλιο ανελέητο

Τρέμει το κορίτσι στον άνεμο

                             στο κύμα ανατριχιάζει

Τρέμει κι εγώ το ψάχνω

το κορίτσι,

                 το τρέμουλο την ανατριχίλα

Το ψάχνω παντού

     στην άμμο με τα κρινάκια

          στους βράχους με τα κυκλάμινα

                    στον ουρανό με τα πουλιά

Είναι καιρός τώρα

που ψάχνω παντού το κορίτσι,

την άμμο, τους βράχους τα κυκλάμινα

                        τον ουρανό με τα πουλιά

Κάθε βράδυ σαν βγαίνει το φεγγάρι

και μεριάζει ο αέρας τις κουρτίνες μου,

ψάχνω στον ασημόχαρο ουρανό

στο κορίτσι, στο τρέμουλο,

                         στην ανατριχίλα, ψάχνω

την χαμένη αρετή

                          που την είπανε αμαρτία

                            Γιάννης Ποταμιάνος