Δολιχοδρόμος μετ’ εμποδίων
Εγώ
είμαι
που περνάω ανάμεσα στις λέξεις
όπως
έλαφος ανάμεσα στα δέντρα
καλπάζοντας
Εγώ
είμαι
που με στοιχειώνουν οι σκιές
και
τα νοήματα
Ακριβώς
έτσι! Εγώ είμαι
που άλλοτε πατώντας στις μύτες
των
ποδιών μου
περνάω
ανάερος ανάμεσα
στους
στίχους
ελαφροπατώντας
όπως αίλουρος
Κάποτε
φοβάμαι τα πνεύματα
και τις σκιές των
τόνων
τότε
είναι που κρύβω το πρόσωπό μου
και κρύβομαι απ’
αυτό
Παραπλανημένος
απ’ τις αμφισημίες
πετάω
όπως πουλάκι
από κλαδάκι σε
κλαδί
Έτσι
που να κελαηδάω αυτά που είμαι
κι αυτά που δεν είμαι θέλοντας
Ακριβώς
έτσι στοιχειωμένος
και
δισυπόστατος
Όπως
φωτόνιο της αβεβαιότητας
ψάχνω
να πιαστώ
απ τα μαλλιά μιας
λέξης
μα
αυτή δεν Είναι,
αλλά υπονοεί κάτι που μου διαφεύγει
Έτσι
από σήμα σε σήμα ακροβατώ
και
βρίσκω την ελευθερία μου
στις θολές γραμμές των οριζόντων
Εκεί
που το άλλο μου Εγώ
με υπερβαίνει κι ενώνεται
με
το πανανθρώπινο νόημα:
το ακαλούπωτο της ανθρώπινης ψυχής
Έτσι
τρέχοντας όπως καθαρόαιμο άτι
υπερβαίνω
ασκαρδαμυκτί
όσα
βοούν την ομαλότητα
Κάθε
εμπόδιο με απελευθερώνει
το ξεπερνώ και με
ξεπερνάει
εισχωρώντας
στο ερμάριο των ονείρων
όπου
φυλάσσω τα ακριβά μου τιμαλφή
για
να στιλβώνεται έτσι η ύπαρξή μου
Εγώ
είμαι λοιπόν, ο καλπάζων ανάμεσα
στα
όνειρα
όπως
έλαφος ανάμεσα στις αχτίδες
του ήλιου
με
την απορία στα μάτια
δρέποντας ελευθερία και κατάνυξη
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου