Με τα φτερά των ανεμόμυλων

Με τα φτερά των ανεμόμυλων  

Ολημερίς κτίζω γερούς ανεμόμυλους

         να παλέψω μαζί τους

                                            στο ηλιοβασίλεμα

Έτσι γεννιέται ο ποιητής

             αλαφροΐσκιωτος στο φεγγαρόφωτο

να αιχμίζει στο μαρμαρένιο αλώνι

                  τις σκιές των φοβερών γιγάντων

Έτσι γεννιέται ο ποιητής

                                        μες το ηλιοβασίλεμα

στα φωσφορίζοντα κόκκαλα

                                   της σφαγμένης ελπίδας

που αιμορραγεί πεσμένη στα πόδια

                            της καθημερινής διάψευσης

Κόκκινο τριαντάφυλλο το ασυμβίβαστο

                                                  στο στήθος μου

γι’ αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το χρέος μου,

πάντα μες το σκοτάδι το κουβαλώ ατόφιο

                            ολονυχτίς,  ως το ξημέρωμα

Δεν αγοράζω ληγμένες υποσχέσεις

δεν ανταλλάσσω με θάμβος

                             ούτε ικμάδα της ψυχής μου

Έτσι ολόρθος και φεγγαρόπληκτος

        μάχομαι τις φτερωτές των ανεμόμυλων 

Αφού έχω τόσο ανάγκη να μάχομαι

                                                          για μια ιδέα

καβαλάω τους δράκους τ’ ουρανού

ν’ αγναντεύω

                  στην περισπωμένη του λυκαυγούς

τη διαλεκτική να κουβαλάει το αυτονόητο  

Ως τότε όμως σύντροφε

                              χρωστάμε πολύ αίμα ακόμα

                                            Γιάννης Ποταμιάνος