Μάργαρο αγάπης

Μάργαρο αγάπης

Όταν γυρίζεις

                   με το σύννεφο στο πρόσωπο

                                                         εγώ σ’ αγαπώ

πως αλλιώς, αφού κάποτε,

                                       μαζί σηκώσαμε τα μάτια

κι είδαμε μακριά τ’ αστέρι του θανάτου

                αυτό που χαρίζει τη ζωή

                                                       να φεγγοβολάει

κι ο ρόγχος του

          ξεπηδώντας απ’ τα σωθικά του

                   να φωτίζει τη σκοτεινιά του απείρου

Όταν γυρίζεις

   με τη λάμψη του φεγγαριού στα μαλλιά σου

                                                          εγώ σ’ αγαπώ

κι ας θλίβομαι για τα χρόνια που θα ‘ρθουν

       τότε που η σιωπή κι ένα χάδι θα αρκούν

                                  να μας χαρίζουν ουρανούς

Όταν σου κρατώ το χέρι

            τ’ άστρα χάνουν το δρόμο τους

                                     και γίνονται πεφταστέρια

ν’ ακουμπούν οι ερωτευμένοι τις ελπίδες τους

Τότε είναι που εσύ κρατάς την καρδιά μου

                      στην παλάμη σου κι εγώ σ’ αγαπώ

Μαζί με τη θάλασσα και τις ελιές

                                που κατεβαίνουν ως το κύμα

                        τις αγριοσυκιές και τα πουρνάρια

έρχεσαι με το αεράκι

                 σφυρίζοντας το τραγούδι της αγάπης

Όταν μιλάς

                     η ανάσα σου μοσχοβολάει γιασεμί

και κάτω απ’ το σεντόνι

                     το χέρι μου μαργωμένο

                                              περιμένει το δικό σου

Πως αλλιώς αφού κάποτε θα ταξιδέψουμε μαζί

Κάποια μεσάνυχτα θα βγούμε απ’ το παράθυρο

        στον ασημένιο Αυγουστιάτικο ουρανό

                                         μαζεύοντας πεφταστέρια

κάθε πεφταστέρι και ευχή,

                                        κάθε πεφταστέρι και φιλί

κι εγώ πάντα να σ’ αγαπώ άνευ όρων

Το μονοπάτι αυτό που οδηγεί στην Πέρα Χώρα

           μαζί το βαδίσαμε πιασμένοι χέρι με χέρι

κρατώντας σφιχτά το όνειρο

ενός κόσμου αγάπης

                           κι ο κόσμος αυτός μας πρόδωσε

Μα εμείς κρατήσαμε με πείσμα το όνειρο

                                ίσα με τώρα χωρίς εκπτώσεις

Γι αυτό κι εγώ σ’ αγαπώ ακόμα

                                τώρα και πάντοτε

                                                       χωρίς εκπτώσεις

Κάποια μεσάνυχτα που θα βγούμε πετώντας

πάνω απ’ τα σύννεφα μαζεύοντας πεφταστέρια

θα ξεχαστούμε εκεί στ’ αστρολίβαδα

                          να σου κρατώ το χέρι νυν και αεί

 Κι ο χρόνος ας μας καρτεράει μαρμαρωμένος!

                                                14 Αυγούστου 2015

                                                 Γιάννης Ποταμιάνος