Θρήνοι σαρκοβόρων

Θρήνοι σαρκοβόρων   

Έσω μνησίκακος

έτσι που να μηρυκάζεις εκδίκηση

                                             σαν την καμήλα

Το μαχαίρι σου

ας ακονίζεται στο νέο όραμα

                 που ελλοχεύει στη σκιά αμίλητο

Το μαχαίρι σου ας ακονίζεται στο γόο

και τη σκοτεινή ματιά των ολοφυρομένων

Έτσι που κάποτε, κάποια νύχτα

                                            σαν ξεπροβάλεις

στη γωνία που φωτίζει ο φανοστάτης

                 να φανεί στη ματωμένη όψη σου

απαστράπτουσα η ελπίδα

            όπως ασημένια λεπίδα στο φεγγάρι

Κι αυτές οι οιμωγές στο δάσος

                  θρήνοι νυχτόβιων σαρκοβόρων

Μη τους ακούς κι ας κελαηδάνε

                                        με δανεικό λαρύγγι

για εθνικό καθήκον κι αναγκαίες θυσίες

Εσύ έσω μνησίκακος,

                                  ακόνιζε το μαχαίρι σου

για το νέο όραμα των ολοφυρομένων

                                     κι ας είναι ματωμένο

                                      Γιάννης Ποταμιάνος