Η απαντοχή

  

 Η απαντοχή  

Αυτή η πόλη μ’ έχει γυμνώσει

     μου ‘κλεψε τα δέντρα και τα ποτάμια

                                    τον κούκο και τ’ αηδόνι

Τις διάφανες νύχτες του καλοκαιριού

                                που ταξίδευα στ’ αστέρια

Ξέρω είναι ανεπίτρεπτος ο γυρισμός

                       ας φλογίζει το πνεύμα ο πόθος

π’ αναβλύζει απ’ τις αρχέγονες πηγές μου

Όμως καθώς βαδίζω

                             στο μονοπάτι του σκώληκα

μες στις φλέβες μου τραγουδάει ο τζίτζικας

και τότε γίνομαι δέντρο καταπράσινο

για να κρησάρω στους κλώνους μου το φως

        και να γλυκαίνω τον ύπνο του ξωμάχου

Τότε ακριβώς είναι  

που ολόγιομος γαλήνη βαδίζω αγόγγυστα                                        

το μονόδρομο του σκώληκα  

                                     και γίνομαι πεταλούδα

να ψάχνει μια φλόγα να καεί

                                στο πέταγμα για τ’ άστρα

Αχ! Αυτή η πόλη μ’ έχει γυμνώσει

                                               κι έμεινα μονάχος

με το εσώρουχο της νοσταλγίας γι απαντοχή

κολλημένο στη δορά μου

                      να με προστατεύει απ’ το βοριά

Γι αυτό όσο κι αν η μοίρα φυσάει

                                               τους ανέμους της,

εγώ πάντα βγάζω απ’ το σεντούκι μου

        ένα παλιό τραγούδι γι’ αγάπη και ψωμί

και το τραγουδώ μονότονα σαν τζίτζικας

για να γλυκαίνω την ψυχή του πεινασμένου

Αυτή η πόλη είναι γυμνή όπως κι εγώ!

Γι αυτό πρέπει ν’ ανάψω μεγάλη πυρκαγιά

                                                          να ζεσταθεί

Γι αυτό κάθε βράδυ μαζεύω για προσάναμμα

τα όνειρά μου που είναι από εύφλεκτο υλικό

κι εύκολα γίνονται λαμπηδόνες να φωτίζουν

                           20 Νοεμβρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος