17 Νοέμβρη σήμερα, μια καλημέρα

17 Νοέμβρη σήμερα, μια καλημέρα  

17 Νοέμβρη σήμερα

κι η σκέψη μου σ’ όσους κράτησαν

                                            στιλπνό το μέταλλο

και το κρατούν ακόμα ανοξείδωτο

                                       σε πείσμα των καιρών

Σ’ αυτούς που αιθεροβάμονες

          στη στίλβη τ’ ουρανού βλέπουν

                                                το πρόσωπό τους

Σ’ όσους στη μεγάλη έφοδο

                                             κρατούσαν λάβαρο

                                        και το κρατούν ακόμα

Σ’ αυτούς που απέμειναν

στους σπάνιους όπως τα πετράδια

                     στους λίγους και τους φωτεινούς

που δεν αφήνουν τη φωτιά

                                         να σβήσει στην εστία

που φυλάνε μια σπίθα στην καρδιά τους

             προσμένοντας ν’ ανάψουν πυρκαγιά

                                     στους μπουρλοτιέρηδες

Σε όσους δένονται στο κατάρτι

                 ν’ ακούν το τραγούδι των Σειρήνων

Σε όσους φοβήθηκαν το ταξίδι

       αλλά ταξίδεψαν γαντζωμένοι στη σχεδία

Σ’ αυτούς που αψήφησαν το θάνατο

                                            κι έμειναν αθάνατοι

Στους γνωστούς κι άγνωστους ταπεινούς

                                               κι όμως γενναίους

που στις επετείους κρύβουν ένα δάκρυ

                                              μες στα γένια τους

Σ’ αυτούς που αντί για γραβάτα φορούν

                                  ένα κόμπο στο λαιμό τους

Σ’ όσους φορούν τα παράσημα

                              κάτω απ’ το πουκάμισό τους

Στους παλιούς συντρόφους του πολυτεχνείου

                                     που δεν αλλαξοπίστησαν

που δεν εκποίησαν τα τιμαλφή τους

                                     στην αγορά της εξουσίας

Στους παραπονιάρηδες,

                              τους ατίθασους συντρόφους

       που ξέρουν να γκρινιάζουν, να διεκδικούν

και να μάχονται για

                                   ψωμί, παιδεία, ελευθερία

        για δουλειά, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια

Σε όσους ακονίζουν το σπαθί

                                            και ξύνουν το μολύβι

Στους αφανείς που γράφουν ιστορία

                                               τώρα και όπως τότε

Σ’ όλους αυτούς σήμερα 17 Νοέμβρη

                                  τους πρέπει μια καλημέρα

                                       «Καλημέρα σύντροφοι»

                                               Γιάννης Ποταμιάνος