Στο
ταβάνι γύψινα σχήματα
και σκιές
Δίπλα
ακούγεται μουσική δωματίου
Στο
μαξιλάρι ένα κεφάλι,
ένα βαμμένο στόμα
που ξέρει να
φιλάει
Το
παιδί ακόμα φοβάται
Η
μυρουδιά του φόβου
ιδρώτας και
ξινίλα
Το
βαμμένο στόμα ρουφάει,
ξέρει να ρουφάει το φόβο
Το
παιδί ακόμα φοβάται
Ο
ήλιος πίσω απ’ τις κουρτίνες
προσπαθεί ν’ ανοίξει το παράθυρο
Το
παιδί προσπαθεί να γίνει άνδρας
ο χρόνος όμως σταμάτησε
Στο
διπλανό δωμάτιο
το γραμμόφωνο γρατζουνάει
ο δίσκος δεν παίζει πια
,
η
πίκρα σέρνεται στο πάτωμα
Οι
σκιές λούφαξαν στις γωνιές
της μνήμης για πάντα
Στο
ταβάνι ο κίτρινος γλόμπος
αιωρείται
αμήχανος
Το
παιδί έφυγε, έγινε άνδρες
παίρνοντας μαζί του τις σκιές
Δίπλα
ακούγεται ξανά
μουσική
δωματίου
Το
βαμμένο στόμα ετοιμάζεται
για το επόμενο παιδί
8 Μαρτίου 2013
Γιάννης Ποταμιάνος
Εξαιρετικό !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ και από εδώ Ελισάβετ, καλό απόγευμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή