Εν αταξία

    Εν αταξία  

Ας σηκώνει  κύμα θολό κι ατίθασο          

                          η τρίαινα του χρόνου

καθώς βαθιά καρφώνεται

                      στα σωθικά του χώρου

Στα απέραντα αρχιπέλαγα 

στους βράχους του ακατανόητου

              ας σκάει με πάταγο το κύμα

Εγώ δεν θα αγκαλιάσω

                                    την ευκολία

Θα χτυπιέμαι σαν χταπόδι

       στο απροσδιόριστο των μορφών

Τι κι αν βουίζει στον αέρα η απειλή

εγώ μύστης ηδυπαθής

             θα ρουφάω στους λειμώνες

το νέκταρ

          των λουλουδιών της αταξίας

Πως αλλιώς αφού ασφυκτιώ στη τάξη

                                  της κυψέλης μου

στην εξάγωνη συμμετρία

                                        των κελιών μου

Ας νοιώθω αλάλητο  το χλευασμό

                        σαν με κοιτάς στα μάτια

Όμως σου λέω

πως αφού το νέκταρ συλλέγεται

                                              στη αταξία,

εγώ μια ταπεινή εργάτρια ας είμαι

να κουβαλάω πέτρα πέτρα μάρμαρο

               να χτίζει η τάξη Παρθενώνες

Σου λέω πως πάντα

       ανυπότακτος και ανυπόμονος

θα ψάχνω τα κρυφά μονοπάτια

                                               να περάσω

ανάμεσα στα απατηλά νούφαρα

                                       των φαινομένων

Έτσι ακριβώς εν αταξία άδραστος

                              θα ερανίζομαι ελπίδα

                               22 Ιουνίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος