Η φλυαρία της σιωπής

Η φλυαρία της σιωπής  

Κατακερματισμένος ο λόγος μου

                                            με προδίδει

αφού όσο ομιλώ ευτελίζω

                                     το στοχάζεσθαι

Κι αυτό το ανάλγητο μωσαϊκό

                      σου λέω πως μου μοιάζει,

όταν διαρκώς

ανασυνθέτω τις ψηφίδες του

             αλλά το άπειρο του διαφεύγει

Μόνο  άναρθρη η οιμωγή μου

                                 σέβεται στον πόνο

Όσο φιδίσια η σιωπή μου φλυαρεί,

                      στο θρόισμα των εννοιών

για να δηλώνει το άρρητο

                               του στοχασμού μου

Μόνο το τιτίβισμα των νεοσσών

διαβρώνει το βράχο της ανυπαρξίας

           και γίνεται η ακτινοβολία φως

να σμιλεύει στην πέτρα στοχασμό

Τότε ακριβώς είναι που η στιγμή

                         μαχαιρώνει το συνεχές

ώστε το Αεί να γίνεται Νυν

Για να ‘ρχεται το πρόβλημα

                                             γαληνεμένο

να ξεκουραστεί σε κάποια λύση

Όμως στις εκρήξεις των καινοφανών

και πάλι η βουκέντρα  

                                     του ερωτήματος

σκαλίζει τη χόβολη,

να φουντώνει ξανά η φλόγα

                                   του προβλήματος

Έτσι που αέναα να αχολογάει   

                       το άρρητο Νυν του λόγου

στον Αεί καλπασμό μιας  

                                   ρητής ανεπάρκειας

                               1 Ιουνίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος