Απόπλους
Τα ιστιοφόρα πάντα τα κινούσε
ο άνεμος της ουτοπίας
και τα παιγνιδιάρικα δελφίνια
κουβαλούσαν στην κυρτή τους ράχη
τις φαντασιακές εκδοχές μιας
αρχέγονης αναπόλησης
Κι εσύ βράχος σκοτεινός
αναμετράς το πέλαγος
με τις κραυγές των γλάρων
και τις συγχορδίες των κυμάτων
Η αμείλικτη παραμόρφωση του χρόνου
στις γεωδαιτικές της ύπαρξης
Δεν υπάρχει γυρισμός
μόνο η μνήμη μένει κι η οργή χαραγμένη
σε κάποιες πέτρες
Όσο η πραγματικότητα
αλυσοδένει τους ανέμους
Ένας καθρέφτης είναι η θάλασσα
να βλέπει ο ουρανός το πρόσωπό του
Κι όσα καράβια απέπλευσαν, λευτερωμένα
χάνονται τώρα στο ηλιοβασίλεμα
στο γλυκασμό του πυρπολημένου ορίζοντα
Το πέλαγος είναι το ενδιαίτημα
μια χαμένης Ατλαντίδας
Γι αυτό η αναζήτηση γίνεται
πάντα στο βυθό
Αχ! Που να βρω την ψυχή μου
το σπάνιο μαργαριτάρι
Ίσως στο κοχύλι της θάλασσας
εκεί που τραγουδούν οι χίλιοι άνεμοι
Έτσι όσο κι αν παραμονεύουν οι κυκλώνες
στ’ αρχιπελάγη,
αφού η άπνοια απαιτεί
το θάνατο της ουτοπίας,
ας γίνει η Ιφιγένεια θυσία στην Αυλίδα
να ξεκινήσει ο απόπλους για την Τροία
Δεν υπάρχει νόστος χωρίς ταξίδι,
Ιθάκη χωρίς επιστροφή
Δεν υπάρχει ταξίδι χωρίς μια ουτοπία,
χωρίς έναν πόθο που
να φουσκώνει τα πανιά μας
Σφάξτε μια Ιφιγένεια
να σηκωθεί η καταιγίδα
τόση τελματώδης άπνοια
είναι μίμηση θανάτου
Γιάννης Ποταμιάνος
Τα ιστιοφόρα πάντα τα κινούσε
ο άνεμος της ουτοπίας
και τα παιγνιδιάρικα δελφίνια
κουβαλούσαν στην κυρτή τους ράχη
τις φαντασιακές εκδοχές μιας
αρχέγονης αναπόλησης
Κι εσύ βράχος σκοτεινός
αναμετράς το πέλαγος
με τις κραυγές των γλάρων
και τις συγχορδίες των κυμάτων
Η αμείλικτη παραμόρφωση του χρόνου
στις γεωδαιτικές της ύπαρξης
Δεν υπάρχει γυρισμός
μόνο η μνήμη μένει κι η οργή χαραγμένη
σε κάποιες πέτρες
Όσο η πραγματικότητα
αλυσοδένει τους ανέμους
Ένας καθρέφτης είναι η θάλασσα
να βλέπει ο ουρανός το πρόσωπό του
Κι όσα καράβια απέπλευσαν, λευτερωμένα
χάνονται τώρα στο ηλιοβασίλεμα
στο γλυκασμό του πυρπολημένου ορίζοντα
Το πέλαγος είναι το ενδιαίτημα
μια χαμένης Ατλαντίδας
Γι αυτό η αναζήτηση γίνεται
πάντα στο βυθό
Αχ! Που να βρω την ψυχή μου
το σπάνιο μαργαριτάρι
Ίσως στο κοχύλι της θάλασσας
εκεί που τραγουδούν οι χίλιοι άνεμοι
Έτσι όσο κι αν παραμονεύουν οι κυκλώνες
στ’ αρχιπελάγη,
αφού η άπνοια απαιτεί
το θάνατο της ουτοπίας,
ας γίνει η Ιφιγένεια θυσία στην Αυλίδα
να ξεκινήσει ο απόπλους για την Τροία
Δεν υπάρχει νόστος χωρίς ταξίδι,
Ιθάκη χωρίς επιστροφή
Δεν υπάρχει ταξίδι χωρίς μια ουτοπία,
χωρίς έναν πόθο που
να φουσκώνει τα πανιά μας
Σφάξτε μια Ιφιγένεια
να σηκωθεί η καταιγίδα
τόση τελματώδης άπνοια
είναι μίμηση θανάτου
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου