Οι δρόμοι της αγάπης

 Οι δρόμοι της αγάπης
 
Εσύ που ακούς
                     τις εκρήξεις των καινοφανών
Που βλέπεις
        τους μακρινούς γαλαξίες  
                     που εγώ ποτέ μου δεν θα δω
Που αφουγκράζεσαι  
             τις μυστικές χορδές
                          που τραγουδούν στην ύλη
Που διαφεντεύεις  τις μεγάλες απουσίες
και φωτίζεις τις σκοτεινές ουσίες
   στα κλειδωμένα σεντούκια τ’ ουρανού
Πες μου πώς αντέχεις τόση γνώση
                τόση εξομολόγηση των άστρων
 
Πες μου λοιπόν
πως είναι δυνατόν  να ξέρεις
                 τόσα πολλά για μένα
                           και να μ’ αγαπάς ακόμα;
 
Αλήθεια υπάρχεις
ή είσαι τέκνο της ανάγκης μου γι αγάπη;
 
Όμως όπως και να ‘χει
               οι δρόμοι της αγάπης
                                  περνούν απ’ τ’ άστρα
Γι αυτό λοιπόν κι εγώ, κάθε βράδυ
            σε ψάχνω στα ουρανοτάξιδά μου,
χρυσή βελόνα
              χαμένη στη θημωνιά των άστρων
 
                                    Γιάννης Ποταμιάνος