Γαλήνη

 

Γαλήνη   
Στη σχισμή του βράχου, αμέριμνο
               ένα μικρό κυκλάμινο χαμογελά
Γαλήνιο στη βεβαιότητά του
                                λικνίζεται στον άνεμο
 
Στη χαράδρα ο χείμαρρος
          κατρακυλά βουστροφηδόν
                                               για το ποτάμι
Κι η θάλασσα, στο βάθος, κυματόχαρη
              μας περιζώνει μ’ απεραντοσύνη
 
Γαλάζιος ο θόλος τ’ ουρανού,
             κλειστός ολόγυρα μας,
                             μας επιστέφει αδιέξοδο
Μα εμείς,
               παιδιά της ανυπότακτης ματιάς
ελπίζουμε σε ταξίδια
                                  πέραν των οριζόντων
έτσι κι αλλιώς
         ο ουρανός είναι μια ψευδαίσθηση
κι η μόνη πραγματικότητα είναι
                                         το ασύνορο χάος
 
Ο γεροντόβραχος σαπίζει,
μα στις ρωγμές του
                  μικρά κυκλάμινα χαμογελούν,
ανθίζουν αμέριμνα μοσχοβολώντας
                                                        ομορφιά
 
Μας διδάσκουν αμεριμνησία και γαλήνη
 
Απλόχερα σκορπούν την ευωδιά τους,
έτσι που να μοσχοβολάει η φθορά  
                  γαλήνη, ελπίδα κι αναγέννηση
 
                                    Γιάννης Ποταμιάνος