Των
πουλιών το κάστρο
Γαντζώθηκες
στο κρανίο μου
σαν
την ελιά στο βράχο
Με
μαύρες κουφάλες στο κορμί
και με ξερά κλωνάρια
Στέκω
μονάχος και γυμνός
στην ασημένια νύχτα
Αναμετρώ
τον ουρανό,
τ’ ολόγιομο φεγγάρι
Σηκώνω
ψηλά τα χέρια μου
το σύννεφο ν’ αγγίξω
Όμως
αυτό ναζιάρικα ξεφεύγει
απ’ την αγκάλη
Αλλάζει
μορφή και γίνεται
κελαριστό ρυάκι
Να
τραγουδάει στη νυχτιά
ερωτικό τραγούδι
Για
να χορεύουν ξωτικά
να
τραγουδούν νεράιδες
Διαλέγω
λέξεις όμορφες
για να σου τραγουδήσω
Μα
ελλοχεύει η Μορμώ
με δυνατά σαγόνια
Κι
αιμορραγεί μες την αυγή
η χαίνουσα πληγή μου
Πέρασε
η νύχτα κι έφυγες,
μόνο στο μέτωπό μου
στέκει
κάστρο έρημο
μέσα στο λυκαυγές
Για
να φωλιάζουν τα πουλιά,
τ’ άγρια περιστέρια
του
έρωτά τους τρυφερά
λόγια να μινυρίζουν
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου