Θύραζε κήνσορες
Φόρεσαν τη μάσκα τους
οι πόθοι μας
ετοιμάζονται για
ξέφρενο χορό
πολύχρωμα βάφουν τα
φτερά τους
τα όνειρά μας
οι μνήμες φωτίζουν
πυγολαμπίδες της νύχτας
κεράστε με
ένα ποτό πάντα
βοηθάει
τη νοσταλγία
Ας πέσουν οι μάσκες
δεν υπάρχουν τη
νύχτα
οι καθρέφτες
το πρόσωπό σου
δραπετεύει στ’ άστρα
κι εσύ πίσω του
χάνεις τις βεβαιότητες
όσες απόμειναν
στη χθόνια υπόστασή σου
Τ’ άστρα περιμένουν
μα πώς ν’ απογειωθείς
σε τραβάει απ’ το
μανίκι
ο πεινασμένος
ο ορφανός από
πρόσωπο
που ψάχνει στα σκουπίδια
για φαΐ
Βουλιάζει η πόλη
άνθρωποι και αδέσποτα
μαζί στους κάδους
Ας πέσουν οι μάσκες
ξέφυγε ο χαρταετός
μου
κι ανεβαίνει στ’ άστρα
Δεν μπορεί να
κρυφτεί κανένας
τ’ άστρα όλους μας δικάζουν
Ακόμα κι αυτούς
που αμέτοχοι προσμένουν
την ιστορία να
γυρίσει μόνη
τον τροχό της
Ακόμα κι αυτούς που
βουλιάζουν
στη μοναξιά τους
Η απραξία είναι
συνενοχή
χρωστάει στους πολλούς την πάλη
Όπως τα σαλιγκάρια
κουβαλάς μαζί σου
το καβούκι σου
ενίοτε η μοναξιά είναι υγεία
όμως σαν αρχίσει η
βροχή
μαζί με τ’ άλλα σαλιγκάρια
βγες και πάλεψε
για όσα
ονειρεύτηκες
στη μοναξιά σου
Η σκευωρία στις
κορυφές
του άστεως
εξέχει όπως
μοναστήρι
στα μετέωρα
Στον άμβωνα η
υποκρισία
οι καμπάνες
χτυπάνε
στα καμπαναριά
απορημένοι
στέκουν στο ένα πόδι
οι
πελαργοί
Το αεράκι φέρνει
δυσοσμία
όχι απ τους κάδους
αλλά απ’ τα σαλόνια
των αγανακτισμένων
Πρώην αυτοκράτορες
τρίζουν τα δόντια, φοβερίζουν
Να πέσουν οι μάσκες
θύραζε
κήνσορες
με γυμνά πρόσωπα απολογηθείτε
Άνθρωποι και σκυλιά
στους ίδιους κάδους
Δεν υπάρχει πλέον
άλλοθι
ας
βγούμε απ’ το καβούκι μας
χρωστάμε ακόμα την
πάλη
στ’ αυγινά μας όνειρα
15 Φεβρουαρίου 2018
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου