Γάργαρα σκοτάδια

Γάργαρα σκοτάδια   

Στα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια

                                                            κελαρύζει

το μονότονο μουρμουρητό του γαλαξία

Στο αρχέγονο φως  που χρονοταξιδεύει

     ιχνηλατούμε της μοίρας μας τα μονοπάτια  

Ακριβώς εκεί στον ορυμαγδό των άστρων

                   όπου μαρμαίρει ο ήχος της ζωής

Εκεί  που η ίριδα του μεγάλου οφθαλμού

                                ελλοχεύει μετεωριζόμενη

Ακριβώς εκεί μπρος στο φακό του

                                      όπου ναρκισσεύονται                       

δείχνοντας το πρόσωπό τους

                           οι λυγερόκορμες εξισώσεις

Εκεί λοιπόν ακριβώς στου αρχέγονου νηπίου

                                                        τα σπάργανα

νοσφιζόμαστε τα μυστικά              

                                              του παρελθόντος

Εκεί στο  συγκλίνον φως

                  όπου ξετυλίγονται οι διαστάσεις

κι ανασταίνουν

                     οι αρχέγονοι βολβοί λουλούδια

Εκεί  καθώς και στο χώμα

      όπου ξαπλωμένη η ζωή ανάσκελα

                    αναθρώσκει δέος και ανατριχίλα

καθώς τη φρουρούν οι λοίσθιοι φρουροί

                                                    τα κυπαρίσσια

Εκεί λοιπόν στα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια

         όπου μοσχοβολάει  το νυχτολούλουδο,

και με βαθιές εισπνοές ουρανοσύνης  

                    στιλβώνουμε τη φθαρτότητα μας

Εκεί είναι που στην θάλλουσα  νόησή μας

     τα ηλιοτρόπια της γλώσσας φωτίζουν

                           τις ομιχλώδεις διαδρομές μας

Εκεί είναι, στα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια,

      στις βαθιές καταδύσεις των ονείρων

που ανασύρουμε μαργαριτάρια του βυθού

Τότε ακριβώς που ο ποιητής δένεται

                                          στο μεσιανό κατάρτι

και κρεμάει τους στίχους του για πανί

ν’ αρμενίζει στο αρχιπέλαγος της γλώσσας

Έτσι δεμένος στο μοιραίο του ταξίδι

πιότερο αναπολεί την Κίρκη

                                         παρά την Πηνελόπη

Όμορφη σαν όνειρο είναι  η Ιθάκη

                          του ταξιδιού μας στιλβηδόνα

η νύχτα όμως ανήκει στις  

                                        καλλίφωνες Σειρήνες

να μας τσακίζουν πλοία ανύποπτα

                                  πάνω σε μαύρα βράχια

όπου μας ελλοχεύουν πειρατές Σαρακηνοί,

               μονόφθαλμοι Κύκλωπες και δράκοι

Εκεί  λοιπόν κι απόψε

                    στα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια

που κελαρύζει η απόγνωση κι η μαύρη πίκρα

Εκεί ακριβώς μασάω πικροδάφνη

                                να απολαμβάνω αυταπάτη

Ω! τι ηδονή τ’ όνειρο

        π’ ανοίγει δρόμους στο μυαλό

                                     κι ας είναι βαθύσκιωτοι  

Γι’ αυτό όσο η επιστήμη ταξιδεύει

                                  στ’ αρχιπελάγη τ’ ουρανού,

η ποίηση επιμένει στα ονειροτάξιδα

Γι’ αυτό ακριβώς κι εγώ ορέγομαι  

                       τα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια

για να εισπνέω αστερόσκονη

          όταν οιακίζω αναθρώσκοντας

                                           δεμένος στο κατάρτι

                                      

                                                                                     Γιάννης Ποταμιάνος