Φρυκτωρίες

Φρυκτωρίες

Κατακρημνίζεται το φως

                        σε σκοτεινούς κρημνούς

Οι φρυκτωρίες των άστρων

                σκυταλοδρομίες μηνυμάτων

κρυπτογραφημένα μυστικά

             που περιμένουν το κλειδί τους

Ένα πρόσωπο ψάχνω

               το πρόσωπό μου

                              στο φως του κόσμου

Ένα πρόσωπο ψάχνω

                το πρόσωπό μου

                        στα μυστικά του κόσμου

Φοβάμαι κι όμως τολμώ

                             κι όσο τολμώ υπάρχω

εγώ ο μύστης του φωτός

               υπάρχω μαζί με τις σκιές μου

Στο σκοτάδι ψάχνω

                            το μισό πρόσωπο μου

με τ’ άλλο μισό στραμμένο

                                             προς το φως

Στο φως, ναι μέσα στο φως

Αφού με το φως

           ταξιδεύω από αστέρι σε αστέρι

με ατέλειωτες φρυκτωρίες

από γαλαξία σε γαλαξία

                                        σε αέναο ταξίδι

Στο σκοτάδι, ναι μες στο σκοτάδι

τυφλός αφουγκράζομαι

                  τις φρυκτωρίες του σκότους

                ψάχνω το μυστικό κλειδί τους

Αφού με το σκοτάδι

ταξιδεύω  σε άστρα πεθαμένα

                       σε γερασμένους γαλαξίες

          σε ύλη σκοτεινή κι ανεξερεύνητη

Έτσι ακριβώς θρυμματισμένος

           ψάχνω στο φως και στο σκοτάδι  

                                        τα κομμάτια μου

Στου σύμπαντος τ’ αποκαΐδια ψάχνω

Μήγαρις και δεν είναι ο πόθος μου 

πάρεξ ν’ αρμολογήσω τις ψηφίδες μου

                             σ’ ένα αγλάισμα ψυχής;

Έστω νυμφόληπτος 

                              σε μιας νυχτιάς αιθρία;

                                       Γιάννης Ποταμιάνος