Στο λεπίδι της νύχτας
Στην
πλατιά θάλασσα
τα κύματα της απεραντοσύνης
Στην
απέραντη έρημο
τα κύματα της μοναξιάς
Και
κάπου ανάμεσα ο δρόμος
που ανεβαίνει στ’ άστρα
Κι
εσύ ξένος κι ανίσχυρος να ψάχνεις
για
κόσμους μυστικούς
κάπου εκεί ψηλά στα φεγγάρια τ’ ουρανού
Πάει
πολύς καιρός που γκρεμίστηκαν οι σκάλες
Πως
ν’ ανέβεις τώρα στο υπερώο
στη σοφή μοναξιά
που
υπερβαίνει το λόγο;
Πώς
να κατέβεις τώρα στο βαθύ πηγάδι;
Κόπηκαν τα σχοινιά
της ανέμης
Οι
πέτρες στα πλευρά του πηγαδιού γλιστράνε
και
το χρυσό δαχτυλίδι περιμένει στη λάσπη
του βυθού
Πώς
να κατέβεις;
Η
συμφιλίωση με την απεραντοσύνη
στο λεπίδι της
νύχτας
γαληνεύει την ύπαρξη
Γι
αυτό στάσου μπρος στη θάλασσα
Ίσως
κάποιο καράβι
σε πάρει μακριά, στον ξενιτεμένο εαυτό σου
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου