Ο κρίκος

Ο κρίκος 

Ο χρόνος των ανθρώπων μετρημένος

                                  και των αστεριών το ίδιο

στη μονάδα η διαφορά μας και στο φως

                                 το απέραντο της σκέψης

Εκεί ακριβώς είναι

                              που με ζηλεύει ο Γαλαξίας

Αφού δεν καμπυλώνεται το δικό μου φως

και περνάει σαν δόρυ

                                    το στήθος του θανάτου

Αφ' ότου υπήρξα κρίκος  στη διπλοέλικα

                          κουβαλάω στην παλάμη μου

τη δική μου μοίρα, να πορεύομαι ψάχνοντας,

αεί, τα θεμέλιά μου

                              όπως τετράφυλλο τριφύλλι

Έτσι που με τη νοημοσύνη του Ήλιου

                  να φωτίζω τα μέσα μου σκοτάδια,

και ν' ανοίγω χαραγές στους μαύρους τοίχους

να μπει κελάηδημα πουλιού

                                        κι η ομορφιά τ' ανέμου

                                               Γιάννης Ποταμιάνος