Σαν αίλουρος

Σαν αίλουρος  

Άοσμος και άχρωμος σε απόχρωση σκιάς

            μ’ ακολουθεί αθόρυβος σαν αίλουρος

Εγώ όμως τον μυρίστηκα

                     όπως χρυσάνθεμα νεκροταφείου

καθώς μια ψαλμωδία επίμονη

                                                  «κρατάει το ίσο»

και αργό ποδοβολητό ανθρώπων

                                  όπως κοπάδι φυτοφάγων

Αυτός περιμένει ντροπαλός

                                          και δήθεν αδιάφορος

τυρβάζει και σιωπά, σχεδόν αθέατος

Εγώ όμως τον βλέπω

                              με την άκρη του ματιού μου

Τις ρίζες πριονίζει και γέρνει το δέντρο

                      αργά σε κάθε φύσημα τ’ ανέμου

Άχρωμος και άοσμος

κι όμως, όντας κοντά στο κύμα

                            μου τον ψιθυρίζει η θάλασσα

με φωνές χιλιόχρονες, φυλακισμένες

                                           σε σκοτεινές σπηλιές

που ξεχνάει η θύελλα σαν φύγει ο βοριάς

Άχρωμος και άοσμος

κι  όμως εγώ νοιώθω το χνώτο του

                                                    στο σβέρκο μου

και μαργωμένος σιωπώ

όπως δέντρο ολομόναχο στην ξερολιθιά

                                                    το καταχείμωνο

Η σιωπή κι ερημιά μου διδάσκουν παρρησία

Όμως αυτός άχρωμος και άοσμος παραφυλάει

κι εγώ ψάχνω μ’ αγωνία στα σεντούκια

                                               μια λέξη κατάλληλη

όπως αθανασία

          που ν’ ανατρέπει τη σκευωρία της ύλης

Ας είναι αυταπάτη αρκεί να λυτρώνει

                                                απ’ το ακατανόητο

Μια ελπίδα αιωνιότητας 

                                       στη χόβολη των άστρων

όπου τσικνίζονται τα εντόσθια της ύπαρξης

                                         κι ο χρόνος δεν υπάρχει

Μια ελπίδα διαφυγής όπως οι σπινθήρες

                                που ξεφεύγουν απ’ τις οπλές

του προδιαγεγραμμένου και αμετάκλητου

Αυτός ελλοχεύει κι εγώ ψάχνω

             ίσως μια λέξη λαμπηδόνα όπως έρωτας

                                           Γιάννης Ποταμιάνος