Αλαργεύοντας προς τη δύση

Αλαργεύοντας προς τη δύση

Και πάλι παραπλέω

                               ερημόχαρες ακρογιαλιές

όπου ενδημούν μοναχικές ελιές

                                   σε βράχους ριζωμένες

Οι γλάροι πάνε κι έρχονται βουτάνε

                πεινασμένοι μες τη γαλάζια σούπα

ψάχνουν απεγνωσμένα τον επιούσιο ιχθύ

Αιμορραγεί ο ουρανός τ’ απόβραδο,

η Σελήνη με το ματωμένο φόρεμα ψάχνει

για μανιτάρια στο αστροδάσος

                                         δυτικά του Ωρίωνα

Τα ματωμένα χνάρια της

                   αφήνει στον τοίχο μια ανάμνηση

Βαδίζει στο ταβάνι ανάποδα σαν σαύρα,

βλέπω την πλάτη της, τα ίχνη της

                          να αλαργεύουν στο σκοτάδι

Ένας λαβωμένος έρωτας

            κρέμεται μετάρσιος στο εικονοστάσι,

αντιστέκεται στην αρχέγονη βαρύτητα

Η σελήνη μου γνέφει απ’ τη βουνοκορφή

Ας ανεβαίνει το ρήγμα κατακόρυφα

                   απ’ το στήθος ως το μέτωπό μου,

Αρπάζω τη ρόγα της βουνοκορφής

την πιπιλάω με μανία

                     ρουφώντας το γάλα τ’ ουρανού

Κι ας απαγορεύει ο άτεγκτος τοποτηρητής

ο μέγας χρόνος

                           ασέλγεια με όνειρο και πόθο

Όσο κι αν στα ριζά του βράχου

                                    το βάραθρο ασχημονεί

Εκεί στη βραχοκορφή πάντα ένας αητός

                                                     με περιμένει

                                           Γιάννης Ποταμιάνος