Τροχιές παράλληλες όπως βίοι

Τροχιές παράλληλες όπως βίοι

Αυτή η σύγκρουση

                             που ανατινάζει τη γνώση

Δύο σωμάτια όπως σώματα

τρέχουν αλλόφρονα

             σφιχταγκαλιάζονται μέχρι θανάτου

Χάνονται ανάμεσα σε ερωτήματα

                                     ίσως και αισθήματα

Σ’ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, όπου

ενεστώτας παρατατικός και μέλλων

                       περιφέρονται βουστροφηδόν

στο ίδιο χρονοχώραφο  

                     ή μάλλον στο ίδιο πεπρωμένο

Εκεί ανάμεσα σε χρονολείψανα  

                                    και πεθαμένες λέξεις

που μοσχοβολάει αποσύνθεση

                                   ή μάλλον ερημοσύνη

Εκεί που ο θάνατος γαυριάζει αδέσποτος

        αλυχτάει επίμονα στη ζωή ματαιότητα,

          ορθώνοντας σαν Λίγκας τη δορά του

Ώσπου να ‘ρθουν νέες εξισώσεις

                                         ή μάλλον σχέσεις

που ανατρέπουν συνειδήσεις

και στομώνουν το δρεπάνι της θεωρίας

                               ή  μάλλον της ζωής μας

και μένει η γνώση ή μάλλον ο πόθος

                                     αθέριστος λειμώνας

να λικνίζεται στην αιώρα του λόγου

                                     ή μάλλον του έρωτα

ώστε να ζαλίζεται το συνειδητό

και να βγαίνει το παράλογο

                              στα ξάγναντα της νύχτας 

      ή μάλλον στης καρδιάς τις μαρμαρυγές

Να με ψάχνει στα άστρα

                                    ή μάλλον στα όνειρα

και να μη με βρίσκει

                                     Γιάννης Ποταμιάνος