Ουτοπίες

Ουτοπίες

Οι νέοι καιροί χρειάζονται

                              φωτιά, σφυρί κι αμόνι

Κι έναν μουτζούρη εργάτη

         που να πυρώνεται και να επιμένει

Να επιμένει με τη τσιμπίδα του

                 στα πουλιά και στα λουλούδια

Ν’ ακούει την πέτρα ομιλούσα

                                        και σημαίνουσα

και την ουτοπία

                     να του χτυπάει το κουδούνι

Έναν εργάτη οιηματία

                 να βάζει φωτιά στ’ αρχέτυπα

και σφύζοντας από πόθο

να εισελαύνει

            φωτοστεφής με πάταγο

                                            στην Ιστορία,

με τη φαρέτρα του

           γεμάτη ραγάνια ρηξικέλευθα

Όμως να ξέρεις πως

Το μόνο ρητό που οδηγεί στην ουτοπία

                                                      είσαι εσύ

Είσαι η μόνη θέση που γνωρίζω

                                           και μου λείπεις

που ανοίγεις την πύλη των ονείρων μου

που σε προσμένω σαν την Ηχώ

                                          απ’ τη φωνή μου

Εσύ είσαι το ουσιαστικό που λείπει

                                        απ’ τη φράση μου

η αναδυόμενη Αφροδίτη

που αιωρείσαι και χάνεσαι

                                  πέραν των οριζόντων

Εσύ, η τόσο ερωτική που γίνεσαι άρρητη

         υπεράνω όρων και εκτός των ορίων

Εσύ κι ένας μουτζούρης εργάτης

                        που πυρώνεται και επιμένει

να πιάνει στη τσιμπίδα του

                         τα πουλιά και τα λουλούδια

Εσύ κι ένας εργάτης οιηματίας

                     μου βάζετε φωτιά στα όνειρα,

Και σφύζω από πόθο

να εισβάλω με πάταγο, κατακτητής

                                                   στην Ιστορία,

κομίζοντας στο δισάκι μου

                                     ραγάνια ρηξικέλευθα

Πως αλλιώς;  

Αφού η Δικιά μου ουτοπία

                                 είναι γάργαρο βλύσμα

αστείρευτο

                   όπως έρωτας και επανάσταση

 

                                   Γιάννης Ποταμιάνος