Το άλλο πυρίμαχο Εγώ μου

  

Το άλλο πυρίμαχο Εγώ μου  

Στο μέσα μου πηγάδι

                                 βασιλεύει η σκοτεινιά

Καθώς πέφτουν από ψηλά

                          τα χαλίκια του παράλογου

Στην  επιφάνεια του νερού

ασπαίρει ομόκεντρα

                                 η ηχώ του φόβου μου

καθώς με καταδυναστεύει το άρρητο

Έτσι που ψηλά απ’ το θάμβος τ’ ουρανού

αφουγκράζομαι στο βογκητό των άστρων,

                                         τις κραυγές τους

όταν αυτόχειρες

        καταρρέουν στην εσώτερή τους έλξη

Σκιές,  στο βάθος σκιές και τέφρα

που διαχειρίζεται

                           η γεωμετρία του θανάτου

στη μαύρη τρύπα

                         που καταβροχθίζει το φως

Ένα πηγάδι στο στήθος μου

                                            είναι απύθμενο

ορέγεται όνειρο καθώς περιμένει

τα χαλίκια του παράλογου

                             να ταράξουν τα νερά του

για να ‘ρθει η έκρηξη να ανατινάξει βυθό

να χάσουν οι θεοί το πρόσωπό τους

        να γίνει φως να γίνει ζωή και θάνατος

Ένα πηγάδι μια ουλή στο στήθος μου

                     κι ένα κομμάτι ουρανός ψηλά

με τα καρφιτσωμένα αστέρια

                                     να στέκουν μακρινά

Ένα πηγάδι στο στήθος μου, μια ουλή

              λίγο νερό και πολλή αστερόσκονη

να γίνομαι πηλός να γίνομαι λαχτάρα

Κι’ όμως ακριβώς εκεί

                          στο φιλιατρό του πηγαδιού

       φεγγοβολάει επίμονα η προοπτική μου,

να νοσταλγώ στις αναλαμπές των άστρων

τρέμοντας σύγκορμα και σύψυχα

                                        στις σκιές των ιδεών

Ναι ακριβώς εκεί σ’ ένα κομμάτι ουρανό

                           στο λιβάδι του παραλόγου

να σκαλίζω την αρχέγονη τέφρα  

       ψάχνοντας το άλλο πυρίμαχο Εγώ μου  

                                       Γιάννης Ποταμιάνος