Στο πέτρινο πεζούλι

Στο πέτρινο πεζούλι  

Σαν έρχονταν το δειλινό

               ανέβαινα σ’ ένα μικρό λοφίσκο

κι η ψυχή μου γίνονταν πουλί

            και πέταγε κατά τις βουνοκορφές

μπας και δεν σταματήσει ποτέ

                                                  το λιόγερμα

Όμως σύντομα γυρνούσε πίσω

                         με χαμηλωμένο το κεφάλι

και κάθονταν στο πέτρινο πεζούλι

                                          του σπιτιού μου

παρέα με το γιασεμί και το γεράνι

Και τότε ήταν που το αεράκι έφερνε

                   τη μυρουδιά του ευκαλύπτου

και μια υποψία αλμύρας στα ρουθούνια

Να μου θυμίζει το αέναο ταξίδι

                                                 των κυμάτων

που φθάνουν ως τα μυθικά λιμάνια

                 σε μέρη μακρινά κι αγαπημένα

Τότε ήταν

             που το ταξίδι γίνονταν αποθυμιά

κι η μοναξιά αβάσταχτη

       στο πέτρινο πεζούλι του σπιτιού μου

περιμένοντας

παρέα με το γιασεμί και το γεράνι

                                            ως τα χαράματα

Εσένα που ποτέ δεν θα ξανάρθεις

Να έτσι που τώρα ντύθηκες

με χρώμα βαθυπράσινο

                  και μυρωδιά κυπαρισσόμηλου,

έτσι που ξάπλωσες γαλήνια στη χλόη

κοιτώντας κατά ‘κει που πάντοτε κοιτάμε

                                              μπας και δούμε

πίσω απ’ την κουρτίνα της σκηνής

                                       το μέγα σκηνοθέτη

Να έτσι, παρέα με το γιασεμί και το γεράνι

θεατές στου κόσμου τη μοίρα ανήμποροι

          μέτοχοι στο ολοκαύτωμα της νύχτας

Έτσι ακριβώς όπως

               συμβάντα  στα χνάρια του φωτός

ζούμε και πεθαίνουμε όπως τ’ αστέρια

             στιγμιαίες εκλάμψεις μες τη νύχτα

Ναι τότε ακριβώς είναι

                   που το ταξίδι γίνεται αποθυμιά

κι η μοναξιά

                    έχει μυρωδιά κυπαρισσόμηλου

τότε ακριβώς, αποβραδίς

          στο πέτρινο πεζούλι του σπιτιού μου

Κι εσύ να λείπεις

                            15 Αυγούστου 2014

                            Γιάννης Ποταμιάνος