Νύχτα Αυγουστιάτικη

Νύχτα Αυγουστιάτικη  

Νύχτα Αυγουστιάτικη

                          του φεγγαριού ασημένια κόρη

πως αγαλματώθηκες στη ράχη του βουνού

και στέκεις λυπημένη εκκλησιά

               ν’ αγναντεύεις τα θαλασσινά ρυάκια;

 Νύχτα Αυγουστιάτικη

που με φωτίζεις κι όμως μ’ αφήνεις σκοτεινό

                              όσο κι αν λάμπει το φεγγάρι

Στο βάθος τ’ ουρανού

            πέρα απ’ το ξέφωτο της γειτονιάς μας

αλυχτάνε τα σκυλιά τον άγνωστο διαβάτη

Σηκώστε τα πανιά

             τούτο το σαπιοκάραβο αντέχει ακόμα

Αχ θάλασσα!

Πόση ομορφιά κρύβεται στο γαλάζιο σου

                            ακριβώς όση και στο πράσινο

Άνεμος ο κοινός μας παρονομαστής

             αυτός δεν έχει σύνορα ούτε χρώματα

Νύχτα Αυγουστιάτικη απόψε,

         κι ο άνεμος θωπεύει την ασημένια κόρη,

εδώ ακριβώς σε ξαναβρίσκω στ’ ανέμισμα

                                                        της κόμης σου

όπως ανάβλεμμα ονείρου το γλυκοχάραμα

         που σβήνεται στο πρώτο φως του ήλιου

Νύχτα Αυγουστιάτικη απόψε,

                               κι εσύ μου ανήκεις ομορφιά

αφού ξέρω να σε βρίσκω  σ’ ένα χάδι,

                             σε μια ματιά κι ένα τραγούδι

στο χτυποκάρδι και στο φιλί του κοριτσιού

στο αιώνιο και ουσιώδες

                      του προσωρινού και ασήμαντου

Όμορφη νύχτα Αυγουστιάτικη απόψε

                   όσο κι αν πλησιάζει το φθινόπωρο

                            17 Αυγούστου 2014

                            Γιάννης Ποταμιάνος